Τρίτη 16 Απριλίου 2013

PERSONA NON GRATA


Καλοκαίρι 2010. Start up λίγο πριν το ραμαζάνι. 30-35 Έλληνες στοιβαγμένοι δυο-δυο σε γραφεία που θυμίζουν θρανία δημοτικού σχολείου, σε ένα χώρο εν μέρει διαμορφωμένο, μέσα στο θόρυβο των «εργασιών» (στο άλλο ήμισυ του χώρου), με 40 βαθμούς κελσίου και μόνο 3 παράθυρα, όλα στην ίδια πλευρά, οπότε δε γίνεται καν «ρεύμα»… Τα περιθώρια στενεύουν και μαζί στενεύουν οι αντοχές και τα κουράγια, αλλά εδώ δε μιλάμε για ότι κι ότι προσωπικό, μιλάμε για κομάντο(ς) που, με ελάχιστες εξαιρέσεις (πάντα υπάρχουν και 2-3 μαλάκες – αρκεί να είσαι τυχερός και να είναι μόνο 2-3!!!), δε μασάνε μία και αποτελούν την προσωποποίηση του «Work Hardn Party Harder».

Διότι όσο λιώνουν στη δουλειά από νωρίς το πρωί μέχρι πολύ αργά το βράδυ, άλλο τόσο λιώνουν στη διασκέδαση από αργά το βράδυ μέχρι νωρίς το πρωί!!! Μιλάμε για Duracell σε μαζική παραγωγή (αν πρωταγωνιστούσαμε εμείς στην εν λόγω διαφήμιση, όλα τα κουνελάκια / λαγουδάκια, ότι είναι αυτά τα ζωάκια τέλος πάντων, θα συνέχιζαν και μόνο δυο τρία θα σταματούσαν – οι παραπάνω μαλάκες!).

Όπως έλεγα επανειλημμένως εκείνη την εποχή, ήταν σαν όλα αυτά τα παιδιά (τα φιλαράκια τα καλά) να είχαν περάσει από casting. Τί καλά!!! Η ισχύς εν τη ενώσει των 30άρηδων (κατά μέσο όρο, μη μειδιάζετε, σας βλέπω!!!).

Οι βραδιές ξεκινούσαν συνήθως με φαγητό και πολύ αλκοόλ και συνέχιζαν με ακόμη περισσότερο αλκοόλ και τρελά γέλια (αν και αυτό χαρακτήριζε και τις μέρες εκείνες γενικότερα) για να καταλήξει σε ξέφρενους χορούς (και πανηγύρια). Είχαμε γίνει «φίρμες» σε όλα τα μαγαζιά για πολλούς και διάφορους λόγους, πέραν του προφανούς «ήρθε το μπουλούκι με τα γιούρος». Είχαμε από Λατίνους εραστές, μέχρι ξανθιές αιθέριες υπάρξεις (σπάνιο, άρα και ελκυστικότατο είδος στο εξωτικό Μαρόκο) και από σούργελα εν εξάλλω (εδώ συγκαταλέγομαι εγώ, αλλά μάλλον δε χρειαζόταν η διευκρίνιση) μέχρι σοβαρούς πότες με βαρύ ύφος κι ελαφρύ πορτοφόλι. Σχεδόν κάθε βράδυ ήταν γιορτή (όπως περίπου λέει παλιά γνωστή διαφήμιση).

Ένα από αυτά τα βράδια – γιορτή βρεθήκαμε στο υπόγειο γνωστού ισπανό-εμπνευσμένου εστιατορίου-μπαρ-κλαμπ της πόλης (όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα – στο καλό μου σήμερα με τις διαφημίσεις!!!), στήσαμε ένα τραπέζι γάμου και μετά από 5 κασόνια μπύρες (που λέει ο λόγος) και αμέτρητα μπουκάλια λευκό (χωρίς υπερβολή, το μαγαζί ξέμεινε από το αγαπημένο μας κρασί – ναι, είχαμε πλέον και «αγαπημένο») άρχισαν τα όργανα…

Ο «ζωηρός» της παρέας ανεβαίνει σε καρέκλες και τραπέζια (φυσικά ακολούθησαν κι άλλοι) και εν μέσω κραυγών, γέλιων και εκτός ελέγχου χορευτικών φιγούρων αρχίζει να «επικοινωνεί» με τα γύρω τραπέζια (όταν λέμε «γύρω» εννοούμε αυτά που ο κώλος του ενός ακουμπάει στην πλάτη του άλλου από το στριμωξίδι και που τα αλκοολούχα σκευάσματα μας φέρνουν πιο κοντά - φα κα ντόρο στο ρευστό του). Σε λίγα λεπτά είμαστε όλοι μια μεγάλη, εκτός ελέγχου, παρέα, όπου εξωτικές ντόπιες χαριεντίζονται με αναψοκοκκινισμένους / αποβλακωμένους νέους γένους ελληνικού (δόξα και τιμή!!!), ξανθιές Αφροδίτες διαφόρων διαστάσεων και στυλ «ανασταίνουν» γαλλοαναθρεμμένους ντόπιους που στο σπίτι τρώνε παντόφλα (με τακούνι, μην ξεχνιόμαστε) και οι πιο καμμένοι (ανεξαρτήτως φύλου – μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκω) έχουν αρχίσει μπαράζ σφηνακίων, γλύφοντας αλάτια και λεμόνια (μεταξύ άλλων).

Η κατάσταση έχει ξεφύγει αλλά με μέτρο. Ξέρω, ακούγεται οξύμωρο, αλλά το εννοώ. Όλα τα παραπάνω γίνονται μέσα σε ένα πολύ φαν και λάιτ κλίμα (μη βρίζεις ρε Γιωργούλη, οι άλλοι καταλαβαίνουν  τι εννοώ – δεν απευθύνομαι σε εσένα), χωρίς «περίεργα». Είναι σαν να είσαι σε reunion με παλιούς συμμαθητές και μετά από τους καθωσπρεπισμούς της πρώτης επαφής, θυμάστε (και αναβιώνετε) την 5ήμερη!!! Οπότε, όπως κάθε 5ήμερη που σέβεται τον εαυτό της, αρχίζουν να πέφτουν και οι φωτογραφίες, και να και οι πόζες και να οι τσαχπινιές κοκ. Έτσι…

Οι ώρες περνάνε σε fast forward κι επειδή είμαστε στη χώρα που μετά μανίας πιστεύει ότι θα γίνει «Ευρώπη» αν διατηρεί αυστηρά ωράρια και φοράει γραβάτα, κάποια στιγμή η μουσική σταματάει απότομα και ως εκ τούτου και το πανηγύρι. Πληρώνουμε ότι μας ζητάνε (μάλλον δε μας έπιασαν τρελά τον κω… ή δεν είχε καμία σημασία μέσα στη θολούρα μας) και σιγά-σιγά αρχίζουμε να αναχωρούμε από τα Σόδομα και Γόμορρα… Εγώ, όπως πάντα απορροφημένη σε κάποια κουβέντα ή απλώς στην κοσμάρα μου, δεν έχω πολυκαταλάβει τι συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που κάποιος μου λέει ότι δε μας αφήνουν να φύγουμε…

Μεμιάς ξενερώνω (ή απλώς έτσι θέλω να θυμάμαι) και συνειδητοποιώ ότι οι μπράβοι του μαγαζιού έχουν σχεδόν στριμώξει τον «ζωηρό» και με την απαίτηση του «μάγκα» (πού ήταν αυτός;;;) που «συνόδευε» τις εξωτικές κι εξίσου ζωηρές ντόπιες του διπλανού τραπεζιού, ζητάει από τον δικό μας να σβήσει τις φωτογραφίες που τράβηξε, διότι δε ρώτησε και θα τους βγάλει στο ίντερνετ και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο!!! Την ίδια στιγμή σε άλλη γωνία, άλλος συνάδελφος τσακώνεται έντονα με άλλο μπράβο για τον ίδιο λόγο, ενώ λίγο παραπέρα η Ρ. τσιρίζει σε έναν σερβιτόρο / υπεύθυνο κάτι για ανθρώπινα δικαιώματα κι ότι δεν μπορούν να μας κρατάνε εκεί κλπ…

Κάπως, κάπου, κάποτε επεμβαίνω, σταματάω τους καβγάδες κι εξηγώ σε αυστηρό τόνο ότι είμαστε πελάτες, είμαστε σοβαροί άνθρωποι (όπως καταλαβαίνετε δεν πρέπει να ήμουν και πολύ πειστική σε αυτό) κι ότι τέλος πάντων ούτε ανώμαλοι είμαστε, ούτε παπαράτσι και οι φωτογραφίες δεν τραβήχτηκαν ερήμην των κυριών (κυρίες my ass), αλλά πόζαραν κιόλας… OK. Τέλος. Τα καταφέραμε και φύγαμε όλοι χωρίς απώλειες (πέρα μερικών εγκεφαλικών κυττάρων)…

Οι μέρες κύλησαν, οι μήνες πέρασαν και όποτε θυμόμασταν το σκηνικό (αυτοί που είχαμε απομείνει στα Άσπρα Σπίτια) γελούσαμε με την καρδιά μας, διότι όντως υπήρξε ιδιαίτερο βράδυ από όλες τις απόψεις (για αυτά ζούμε βρε αδερφέ!!!). Έτσι λοιπόν, έχοντας μείνει πλέον καμιά δεκαριά, πέφτει η ιδέα να πάμε στο ίδιο μαγαζί μετά από μακρά απουσία (όχι ηθελημένη, αλλά εντελώς τυχαία – βλέπεις, μια το ραμαζάνι, μια η δουλειά, μια οι άλλες επιλογές, αργήσαμε να κάνουμε τον «κύκλο» μας). Εγώ και 2-3 αρσενικοί είχαμε ξεμείνει στο γραφείο και πήγαμε αργά να συναντήσουμε τους υπόλοιπους που είχαν προηγηθεί.

Φτάνουμε στην πόρτα, με βάζουν μπροστά οι ευγενείς κύριοι και πάνω που πάω να πω ότι η παρέα μας είναι μέσα και να προχωρήσω, σκάει ο μπράβος των μπράβων του καταστήματος και λέει ότι εγώ δεν μπορώ να περάσω. Στην αρχή νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε κι ότι μάλλον εννοεί ότι είναι γεμάτο, αλλά ζητώντας εξηγήσεις, γίνεται ξεκάθαρο ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε εμένα, λέγοντας ότι οι άλλοι μπορούν να περάσουν, αλλά εγώ είμαι ανεπιθύμητη στο μαγαζί. Περιττό να σας πω ότι από τη μία μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι από την άλλη δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Όταν τελικά το «γαλλάκι» της παρέας μας (που ήταν ήδη μέσα) βγήκε να λύσει την «παρεξήγηση» (μην τυχόν και είχαμε χαθεί στη μετάφραση κι έλεγε κάτι άλλο ο χοντρός), μάθαμε ότι ήμουν persona non grata, διότι την τελευταία φορά είχα κάνει φασαρία!!! Ποιός;;; Εγώ!!! Η Μις Κυανόκρανη. Η ιέρεια της διπλωματίας και του crisis management! Η προσωποποίηση του «ΟΧΙ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ» (και οπουδήποτε αλλού)!!!

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν στην ερώτηση του γαλλακίου (αν το διαβάσει, θα με τσακίσει) μήπως με μπερδεύουν με άλλη, η απάντηση ήταν «όχι, θυμόμαστε πολύ καλά την άσπρη τούφα»!!! Ε, όχι!!! Το σήμα κατατεθέν μας γύρισε μπούμερανγκ… και μου το έλεγε ο Φ. (φίλος κομμωτής μου) να μου τα βάψει και στύλωνα τα πόδια εγώ μη και χάσω τη γοητεία μου!!! Τρομάρα μου…

Το θέμα έληξε με την παρέα που είχε ήδη καθίσει να τα μαζεύει σε ένδειξη διαμαρτυρίας και να φεύγει μαζί μας για άλλα μέρη, επίσης ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, τα όποια θα μας απασχολήσουν σε επόμενα επεισόδια, και με ατάκες τύπου «άμα μας ξαναδείτε, γράψτε μας», «δεν είστε επαγγελματίες», «έτσι χάνονται οι καλύτεροι πελάτες» και άλλα συναφή…

Όλα αυτά σε λιγότερο από 10 λεπτά (το διευκρινίζω για να μη νομίζετε ότι είμαστε τίποτα ζαβοί και τσακωνόμασταν κανένα μισάωρο), διότι έχουμε και μια περηφάνια (εθνική) και ένα πρόσωπο (με τούφα) και δεν παρακαλάμε εμείς σε «πόρτες»!!! Άντε μπράβο…

Φυσικά και δεν ξαναπατήσαμε στο εν λόγω κατάστημα, γεγονός που μάλλον καλό μας έκανε διότι ανοίξαμε κι άλλο τους ορίζοντές μας και ανακαλύψαμε άλλα «υπόγεια» υψηλότερου επιπέδου (είναι η μέρα του οξύμωρου σήμερα – θα είμαι επηρεασμένη από τη δουλειά που όσο πάει και γίνεται ο ορισμός της λογικής του παραλόγου)…

Επίλογος: Αρκετούς μήνες αργότερα ήμουν καλεσμένη (και δη «επίτιμο» πρόσωπο) στο ίδιο μαγαζί από γλοιώδη μανατζαρέο (που λέει και ο «Δούκας») από αυτούς που γεννήθηκαν για να καταστρέψουν το «έργο» του άξιου πατέρα τους (έχει άπειρους εδώ και δυστυχώς σε θέσεις – κλειδιά). Προφανώς δεν μπορούσα να μην πάω και προφανώς μέχρι να φτάσω έπεσε τρελό γέλιο στη σκέψη μιας νέας απόρριψης… Στήθηκα με ύφος «Δυναστεία» (το συνηθίζω όταν πρέπει να γειώσω κάποιον) και χωρίς κουβέντα μου άνοιξαν να περάσω…

Περιττό να σας πω ότι παραλίγο να γίνει πάλι σαματάς, διότι ο μανατζαρέος στην προσπάθειά του να μας δείξει ότι του «ανήκει» ο χώρος και έχει «άκρες», επέμενε να συνεχίσουν να μας σερβίρουν πέραν του ωραρίου… Ευτυχώς δεν το παρατράβηξε και έληξε η βραδιά χωρίς περιπέτειες (εγώ, φυσικά, είχα προαποφασίσει ότι θα έκανα την πάπια ότι κι αν συνέβαινε – εντάξει να «μπαίνω μπροστά» για τους «συντρόφους», αλλά όχι και για τον κάθε τσάμπα μάγκα!!!).

Σήμερα, 2 χρόνια μετά, εκείνο το μαγαζί απλώς συμβολίζει τις παλιές όμορφες εποχές της «αθωότητας» ala marocain… η άσπρη τούφα μου έχει μεγαλώσει αισθητά, παρασύροντας μαζί της και τα υπόλοιπα μαλλιά μου («φυσικές ανταύγειες» τις αποκαλώ εγώ, σε πείσμα όλων…) κι εγώ θυμάμαι αυτό το υπέροχο μπουλούκι του 2010 και χαμογελάω… Φιλιά ρε!!!

 

3 σχόλια:

  1. Και που λες, αυτή την τούφα θα την θυμούνται για πάντα! και να φανταστείς, οτι το κοράνι δεν λέει τίποτα γι' αυτό!
    Δεν ξέρω αν έχουν μείνει φωτογραφίες απο εκείνη την πρώτη έξοδο, αλλά σίγουρα ο,τι υπάρχει, πρέπει να αναρτηθεί στο διαδύκτιο, περί αποκατάστασης της χαμένης πρώτης τιμής, από Ελληνικό αίμα, ρωμιό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν φωτό αλλά δεν τις έχω εδώ κι επιπλέον δε νομίζω ότι θα "αποκαταστήσουν" καμία τιμή, μάλλον θα κλείσουν σπίτια... ΧΑΧΑΧΑ ΦΙΛΙΑ ΟΜΟΡΦΗ!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  2. λες ε?????????? Σωστό! ασε λοιπόν! καλύτερα έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή