ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΟΙΑΣΟΥ ΚΑΙ... ΓΥΜΝΑΣΟΥ(!!!)

Ιανουάριος 2012. Παρά την αντίθεσή μου στη γνωστή συνήθεια στοχοθέτησης στις αρχές του χρόνου, το περίφημο «New Year’s Resolution” (πόσο υπέροχα ακούγεται ένα τίποτα), έβαλα τα δυνατά μου να εκπληρώσω έναν εκκρεμή στόχο 7ετίας, τουλάχιστον, (γεγονός, δεν υπερβάλλω) και να ξεκινήσω γυμναστήριο… Για να καταλάβετε το μέγεθος της εκκρεμότητας θα σας πω ότι για μένα το γυμναστήριο ήταν (και είναι) όπως η δίαιτα για τους περισσότερους, απλώς αντί για «Από Δευτέρα…» αναβάλλεται σε ρυθμό «Από τον άλλο μήνα…» και όταν πλέον φτάνει Μάιος, «Από του χρόνου…». Διότι μερικά πράγματα δεν γίνεται να τα ξεκινάς όποτε να’ ναι… Θέλει μέθοδο και οργάνωση το πράμα (πράμα κι αυτό, όπως καθετί ενοχλητικό που δεν του αξίζει το «γ» - μην τα ξαναλέμε)!!!

Σε επαλήθευση λοιπόν της θεωρίας «αν επιθυμείς κάτι πολύ, βρίσκεις το χρόνο (και τον τρόπο) να το πραγματοποιήσεις» και με δεδομένο ότι όντως ο χρόνος και, κυρίως, η ενέργειά μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένα τα τελευταία χρόνια - σε συνδυασμό με μια συνεχή μετακίνηση και αβεβαιότητα σχετικά με το που είμαι σήμερα, που θα βρεθώ αύριο και για πόσο - ήταν επόμενο το γυμναστήριο να καταλήγει συνεχώς «στον πάγο» και να παραμένει στη ζωή μου μόνο ως κουβέντα με τις κολλητές, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε… Το καλύτερο ήταν βέβαια ότι, όποτε μιλούσα γι’ αυτό, ξεχείλιζα από ενθουσιασμό, σαν να ήταν όντως κάτι που ήθελα πολύ και που θα άλλαζε τη ζωή μου. Κάτι σαν «μη με κρατάτε ρε παιδιά, αφήστε με!!!» (ενώ πηγαίνω προς τα πίσω σαν τον Χατζηχρήστο στις ταινίες)…

Ο Φεβρουάριος του ’12, όμως, έμελλε να είναι ο μήνας της μεγάλης απόφασης. Μετά από χρόνια «καθιστικής» ζωής, με μοναδική άσκηση τους χορούς στα μπαρ και στα ξενύχτια (πλάκα - πλάκα είχα εξαιρετική φυσική κατάσταση τότε κι ας ακούγεται τρελό), τους τελευταίους εκείνους μήνες είχα αρχίσει να αισθάνομαι εντελώς ντεφορμέ (τί να σου κάνει μάνα μου αυτό το σώμα, από καρέκλα σε καναπέ κι από καναπέ σε καρέκλα;;;). Επιπλέον, έπρεπε να βρω μια δραστηριότητα ώστε να σπάσω άμεσα τη ρουτίνα σπίτι-γραφείο-σπίτι (συνδυασμένα με καμιά έξοδο για φαγητό, όλο και πιο σπάνια). Μέσα σε όλο αυτό είχα σκεφτεί να βελτιώσω και τη διατροφή μου, προσθέτοντας «υγιεινές» πινελιές. Καλά, μην φανταστείτε καμιά επανάσταση, ούτε πως μεταλλάχτηκα σαν γιαπωνέζικο καρπούζι, απλώς είναι μην πάρω απόφαση να κάνω κάτι. Άμα το κάνω, είπαμε, το κάνω σωστά!!! Οπότε «πέταξα» μερικά πορτοκάλια και μήλα στο ψυγείο (και γαμώ τα ντεκόρ λέμε τώρα) και αμέσως αισθάνθηκα Πετρουλάκη και βάλε… (Φτύστε με, το αξίζω… μην ντρέπεστε!!!)

Έτσι λοιπόν, μετά από την, υποτιθέμενη, απαραίτητη αναζήτηση του «σωστού» χώρου, που να με εμπνέει, να με ξεσηκώνει και να αντιστέκεται στη φύσει (αλλά όχι θέσει) βαρεμάρα μου, υπερίσχυσε η ευκολία (τί άλλο;) και γράφτηκα στο γυμναστήριο της γειτονιάς μου (το πολύ 40-50 βήματα από το σπίτι μου – Νο1 κριτήριο). Μεγάλες στιγμές!!! Βέβαια, έκανα «συμβόλαιο» μόνο για 6 μήνες, διότι, όπως είπα παραπάνω, δεν ήμουν και σίγουρη που θα με έβρισκε ο Σεπτέμβρης (μια χαρά ήξερα, αλλά εθελοτυφλούσα – μην το κάνουμε ζήτημα όμως…), οπότε ήταν «ψυχολογικό» το θέμα (έχω γίνει εξπέρ στο αυτοπαραμύθιασμα, τέλος). Το κόστος του εγχειρήματος 6.000 dirham (δηλ. 545€) που δεν το λες και λίγο, πόσο δε για το εξωτικό Μαρόκο, όπου 1.000 dirham είναι μισός κατώτερος μισθός...

Τέλος πάντων… αφού την πήρες την απόφαση, σκάσε και τρέχα!!!

Σημαντική πληροφορία (σημειώσατε Χ): το γυμναστήριο της γειτονιάς είναι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!! Όπως και τα περισσότερα στην πόλη (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοώ ότι τα γυμναστήρια είναι αποκλειστικότητα των γυναικών, που θα μπορούσε, αλλά ότι είναι μόνο για γυναίκες ή μόνο για άντρες), γεγονός που μου είχε φανεί εντελώς γελοίο όταν το άκουσα για πρώτη φορά, αλλά βλέπετε τί κάνει η «προσαρμογή» ala marocain και η βαρεμάρα;;; Στο δίλημμα «mix grill» με αέρα δυτικού κόσμου ή «περάστε-σκουπίστε-τελειώσατε» ανεξαρτήτως αέρα, διάλεξα το δεύτερο που ήταν πιο βολικό και απαιτούσε τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Ποιός να μου το έλεγε αυτό το ’94 στο Έσσεξ που το θεώρησα προσβλητικό όταν με ρώτησαν αν ενδιαφερόμουν για εστία «θηλέων»… Μα ποιός διαλέγει στην εποχή μας (πριν 20 χρόνια) διαμέρισμα μόνο για κορίτσια; Εγώ, ποτέ!!!

Στο θέμα μας. Η επιχείρηση είναι σοβαρή, με τις coach / personal trainers / γυμνάστριες / «τι-θέλουν-πάλι-όλες-οι-κότες-και-μου-ζαλίζουν-τον-έρωτα» ειδικούς (αποκλειστικά θήλυ), οι οποίες καταγράφουν «το προφίλ σου» (και καλά), στην πρώτη σου επίσκεψη, ώστε να εντοπίσουν τις «ανάγκες» και τους «στόχους» σου και στη συνέχεια να παρακολουθούν την «πρόοδό» σου. Ευτυχώς που το κοριτσάκι που μου πήρε συνέντευξη ήταν συμπαθητικό, διότι μεταξύ των δικών της αραβο-γαλλικών και των δικών μου ζαβογαλλικών (με κάτι από εγγλέζικα που λέει κι η γιαγιά μου), υπό νορμάλ συνθήκες θα είχαμε απηυδήσει και οι δυο πριν καν αρχίσω την πολυπόθητη καριέρα μου στα ταπί-ρουλάν (μάλιστα, έτσι τον λένε τον διάδρομο εδώ… πολύ σικ, δε βρίσκετε;;; - βρε εδώ ακούγεται «κάπως» και η Χρυσή Αυγή στα Γαλλικά (!!!): «L’Aube Dorée» - «Λομπ Ντορέ» με «γρρρ» σου λέει, που όταν το άκουσα νόμιζα ότι μιλούσαμε για Γαλλικό Κινηματογράφο του ’60) Άσχετο. Στοπ. Συνεχίζω…

Μετά το φακέλωμα, ακολούθησε περιγραφή των προγραμμάτων. Εκεί έπεσε το πολύ γέλιο, καθώς τα περισσότερα ήταν με συντομογραφίες τύπου CAF, ΤΑF, ABC, AC/DC κλπ… Αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε κι αφού συνειδητοποίησα ότι όλα όσα με ενδιέφεραν ήταν σε ώρες απαγορευτικές για μένα (στο Μαρόκο είσαι μαντάμ… εδώ οι κυρίες δε δουλεύουν σαν τα σκυλιά, αν κι εφόσον δουλεύουν), ξεκίνησα με τα βασικά για το ζέσταμα. Διάδρομος 20 λεπτά, ποδήλατο 15 λεπτά, αυτό το άλλο που περπατάς σαν αστροναύτης χτυπώντας χέρια πόδια στον αέρα άλλα 15 λεπτά κοκ. Όλα αυτά σε ορισμένη ένταση και ταχύτητα, μην «καώ» κιόλας!!! Γρήγορα κατάλαβα ότι «το είχα» οπότε ξεθάρρεψα κι άρχισα να ρυθμίζω μόνη μου χρόνους, εντάσεις και τα σχετικά. Ούτως ή άλλως, πέρα από εκείνη την πρώτη φορά της «γνωριμίας» δε με ξαναπλησίασε άνθρωπος να δει τι και πως (καλύτερα)!!!

Εμπειρία «Lady Fitness» (όνομα και πράμα): Χώρος μεγάλος και ψηλοτάβανος με τεράστια βαριά πόρτα, την οποία σου ανοίγει ο πορτιέρης – ασφάλεια του χώρου (το μοναδικό αρσενικό που θα συναντήσεις). Είσοδος βγαλμένη από το Πλοίο της Αγάπης όπου επικρατούν λευκές κοίλες επιφάνειες, μεταξύ των οποίων καναπέδες σε ημικύκλιο, με τραπεζάκι στη μέση και καθρέπτες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Στη ρεσεψιόν (επίσης σε σχήμα κύκλου) 2-3 κορίτσια ντυμένα στην πένα, μακιγιάζ αχαρακτήριστο (ala marocain, μην τα ξαναλέω) και ύφος κάτι μεταξύ μεγαλοστελέχους πολυεθνικής και λολίτας. Χαμόγελο κι επιστροφή στον υπολογιστή, διότι οι φίλοι στο Facebook περιμένουν!!!

Ακριβώς πίσω από την υπερπαραγωγή, ο υπόλοιπος χώρος θυμίζει πράγματι γυμναστήριο. Στην πρώτη γραμμή, διάδρομοι (παρντόν, ταπί-ρουλάν ήθελα να πω), ποδήλατα και όλα τα «αεροβικά» στη σειρά και από πίσω αίθουσα με όργανα τελευταίας τεχνολογίας (καλέ, πού είναι τα βαράκια να ρυθμίσω το μηχάνημα;;;) που δεν είχα συναντήσει λόγω της πολυετούς απουσίας μου… Ο χώρος των ομαδικών προγραμμάτων είναι στον επάνω όροφο, όπου για να βρεις ποδήλατο της προκοπής για spinning, πρέπει να μαλλιοτραβηχτείς με τις διπλανές σου και δεν το θες (οι φανατικές του συγκεκριμένου σπορ είναι κάτι 50άρες πωρωμένες που έρχονται με φουλ περιβολή και ύφος «Ετοιμάζομαι για τους Ολυμπιακούς»)…  

Η μουσική είναι επιεικώς εκκωφαντική και κυμαίνεται μεταξύ ηλεκτρονικής (όπως την ξέρετε) και αραβο-ηλεκτρονικής (κυρίως), όπου παίζει ένα μπέρδεμα τσιφτετελοπόπ με λίγο από αμανέ. Μετά από τις πρώτες φορές που πίστευα ότι υπάρχει Αλλάχ και θα δεήσουν να βάλουν κάτι άλλο (το έριχνα στη σύμπτωση), άρχισα να πηγαίνω ανελλιπώς με ένα τζιτζιμπλίκι (δικός μου όρος για ένα mp3 player Made in China που μου είχε προκύψει), στο οποίο είχα φορτώσει διάφορα, αλλά με διαφορά επικράτησαν οι James και ένα mixtape (μία λέξη) του Quentin που πολύ το αγαπώ (όπως και τον ίδιο). Οφείλω να σημειώσω ότι όταν ήμουν σε μεγάλο οίστρο είχε αποδειχτεί λίγο επικίνδυνο το mixtape, διότι παρασυρόμουν σε τέτοιο βαθμό από το ρυθμό που έτρεχα ή έκανα ποδήλατο σαν δαιμονισμένη (πρέπει να κάνανε χάζι οι άλλες, δεν μπορεί, άσε που τί θα λέγανε, αλλά ποιός τις καταλαβαίνει; και ποιός τις χέ….. επίσης, αλλά ας μη ρίξω το επίπεδο).

Αν αρχίσω να περιγράφω τις «συναθλήτριές» μου νομίζω ότι δε θα τελειώσω ποτέ, οπότε θα περιοριστώ στα εξής: (α) άλλες μπαίνανε, άλλες τρέχανε δίπλα μου – με το που πέταγαν τη μαντήλα και την jellaba («τσεγιάμπα» λέμε ελληνιστί το μακρύ φόρεμα-σακί) έβγαινε από μέσα τους η Jamie Lee Curtis στα καλύτερά της και (β) αν οι Ελληνίδες θεωρούμαστε πολυλογούδες, μπροστά σε αυτές εδώ «στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε». Τ’ακούτε;;;

Δε θα εκπλαγείτε νομίζω από το γεγονός ότι το πήρα ζεστά για κάνα-δυο-τρεις μήνες (το τρεις είναι μάλλον τραβηγμένο) και μετά πήγαινα μια στη χάση, μια στη φέξη, κυρίως μέσα στα Σαββατοκύριακα της μεγάλης λήθης… Το spinning που πρόλαβα 5-6 φορές έκανε δουλειά, καθώς και κάτι ασκήσεις κώλος-κοιλιά-πόδια, αλλά δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν ζεστό το ενδιαφέρον μου (σιγά μην ήταν!). Παρόλα αυτά, είχα αποφασίσει να ανανεώσω τη συνδρομή μου μετά τις διακοπές, αφού το 6μηνο έληγε αρχές Αυγούστου (όλα ήταν σοφά καμωμένα), όταν εγώ θα βρισκόμουν ήδη στον παράδεισο (για αυτό θα γράψω στα βαθειά γεράματα αφού θα έχουν πεθάνει τουλάχιστον οι μισοί)…

Προσγειώθηκα (κυριολεκτικά) στην πραγματικότητα - κόλαση και, μάλλον από καπρίτσιο, παρέμενα αποφασισμένη, αλλά αυτή τη φορά με σκοπό να αλλάξω χώρο, να κάνω κάτι πιο ευχάριστο τύπου ζούμπα, μούμπα, τούμπα κλπ. διότι είχα βαρεθεί (ναι, όλο βαριέμαι). Έψαξα στο διαδίκτυο κι έβαλα πρόγραμμα αμέτρητες φορές (στο μυαλό μου) να πάω να δω τους χώρους από κοντά, αλλά μια δύναμη πάνω από εμένα το καθιστούσε αδύνατο… Αλλάχ;;;

Μέχρι που, μετά από 2 μήνες αναζήτησης κι αναβολής, βρήκα σούπερ διαφημιστικό στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και το έβαλα στην τσάντα μου… Βγήκε από την τσάντα κανένα μήνα αργότερα με σκοπό να το «ψάξω» (με έχουν φάει και αυτά τα πέρα δώθε στη Μαδρίτη ρε γαμώτο!!!), διότι κάτι μου έλεγε η διεύθυνση, αλλά που ακριβώς ήταν δεν ήμουν σίγουρη… Άλλους 2 μήνες μετά (ή έχεις μάστερ στην αναβολή ή δεν έχεις), σε συζήτηση με τη Ρ. σχετικά με ρουτίνα, σαπίλα και όλα αυτά τα θέματα που μας απασχολούσαν όποτε χτυπούσε ταβάνι η αυτοκριτική της παράνοιας, αξιώθηκα να κοιτάξω στο χάρτη πού ήταν αυτό το ρημάδι το γυμναστήριο για να ανακαλύψω ότι ήταν το γυμναστήριο της γειτονιάς μου!!! Υπό νέα διεύθυνση ή υπό την ίδια (ποσώς μας αφορά), αλλά ανανεωμένο και «εκμοντερνισμένο» – στο flyer το 100% «ΜΕΙΚΤΟ» (Γυναίκες – Άντρες) κατείχε εξέχουσα θέση. Αλλάχ-Αλλάχ!!!

Θα σκέφτεστε τώρα πώς γίνεται τόσους μήνες να μην το έχω πάρει χαμπάρι… Δυστυχώς γίνεται. Όταν ακολουθείς κάθε μέρα την ίδια διαδρομή και το γυμναστήριο είναι στη «λάθος» πλευρά του δρόμου (κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό αυτά τα εμπνευσμένα στο internet που υποτίθεται τα έχει πει κάποιος μεγάλος σοφός τύπου «Κάθε μέρα να πηγαίνεις στον προορισμό σου από διαφορετική διαδρομή διότι κάθε μέρα μπορεί να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο». Άσε μας ρε σοφέ που θα κόβουμε βόλτες πρωινιάτικα!). Γίνεται όταν έχεις να κάνεις περίπατο στη γειτονιά σου πάνω από 6μηνο. Γίνεται όταν οι δρόμοι αλλάζουν όνομα και άλλοι τους ξέρουν με το παλιό και άλλοι με το νέο. Γίνεται όταν δε βλέπεις μπροστά σου, πέρα από το πώς θα φτάσεις μεταξύ Α και Ζ, χωρίς να κάνεις ούτε μια τόση δα στάση στα υπόλοιπα γράμματα (Δικό μου αυτό!!! Πάρτα σοφέ!!!)

Ε λοιπόν, μετά το πρώτο «σοκ» (και ένα εσωτερικό «κράξιμο» τύπου «μα πώς έχεις γίνει έτσι;;;» κλπ. κλπ.), ξετρελάθηκα από τη χαρά μου που αυτό που «έψαχνα» ήταν δίπλα μου (φυσικά και με ταλαιπωρούσε η ιδέα της απόστασης!) και έδωσα φωναχτά την υπόσχεση στον εαυτό μου (για να έχω μάρτυρα και τη Ρ.) ότι άμεσα θα πήγαινα να ξαναγραφτώ…

ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ: Σήμερα, 19 Απριλίου 2013, όχι μόνο δεν έχω γραφτεί στο γυμναστήριο, αλλά δεν έχω περάσει καν απ’ έξω!!! Είπαμε, αυτά γίνονται ή την 1^η του μηνός (ή στις 32 του άλλου που λέει και το άσμα) ή άντε στις 15. Νοικοκυρεμένα πράματα… (ΦΤΟΥ ΣΟΥ!!!)

Ο τελευταίος μου στόχος ήταν η προηγούμενη Δευτέρα 15 που ταίριαζε γάντι (και Δευτέρα και 15!!!), αλλά δυστυχώς λόγω φόρτου εργασίας (και μαλακίας) δεν επετεύχθη. Από εδώ και πέρα, μια με τη δουλειά που έχει καταντήσει το Κλουβί με τις Τρελές (με πρώτη εμένα), μια με το Πάσχα που έρχεται κι είπα να με βρει σε ορθόδοξο έδαφος αυτή τη χρονιά (μωρέ, τα θέλω και τα λέω;;;), βάλε μετά και τα γενέθλια μου (Birthday Resolution ίσως;;;), πάει πέρασε και ο Μάιος, ο μήνας ορόσημο, οπότε από του χρόνου πάλι και βλέπουμε…  

……………………………………………………………………..

Μεταξύ μας, λέω να κάνω ένα πέρασμα αύριο, αλλά μην το δένετε κιόλας!!!