"ΓΡΑΜΜΑ" ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ από ArMaR KoukounaR

Σήμερα θα σταματήσω το μπαράζ αναρτήσεων και θα μοιραστώ μαζί σας, με την άδεια του φυσικά (για να μην πω, με την υποσυνείδητη απαίτησή του), το κείμενο (ολόκληρο διήγημα) που μου έστειλε ο καλυτερότερός μου φίλος Θ., ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει λαμπράν καριέραν εις την συγγραφήν, αφού το διήγημά του «Ευχαριστώ που με φύγατε» συμπεριλήφθηκε, μετά από διαδικτυακή ψηφοφορία (Δεκ. 2012) στο πρώτο ομαδικό e-book των Εκδόσεων Σαΐτα, με τίτλο  «Η ιστορία ενός χαρτονομίσματος».

(http://www.saitapublications.gr/2013/01/ebook.16.html).

Να σημειωθεί ότι ουδεμία ευθύνη φέρω για το περιεχόμενο και τυχόν λάθη του παρακάτω κειμένου, καθώς και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματική.

[Με λίγα λόγια, έχει πολλή φαντασία το αγόρι μας, μην τα πάρετε όλα «κατά γράμμα». Είπαμε, ανερχόμενος συγγραφέας!!! Καταλαβαίνετε…]

 ………………………………………………………..

 ΔΙΗΓΗΜΑ

Στο Marrakech αδελφές μου... στο Marrakech… του Θ. από το TESCO

Διαβάζοντας τις περιπέτειες μιας ξενιτεμένης με πολύ μεγάλη αγάπη και κατανόηση διέκρινα το παράπονο που εκφράζει ότι οι φίλοι της δεν την επισκέπτονται.... εμείς λοιπόν την επισκεφτήκαμε... και ιδού το αποτέλεσμα!

Πέρσυ τέτοια εποχή το Πάσχα ήταν λίγο πιο νωρίς, εγώ (ο Θ από το TESCO δεν είχα ακόμα παιδί), και γενικά, ήμασταν έτοιμοι να ταξιδέψουμε στα «εξωτικά» Ιωάννινα για μια βάφτιση κόρης φίλης επιστήθιας (είναι η ηλικία μας, που οι φίλοι αφού παντρεύτηκαν, τώρα κάνουν παιδιά και τα βαφτίζουν!)

Ο Α, διάσημος μηχανικός και προσφάτως ανερχόμενος σεφ, έριξε την ιδέα να αλλάξουμε τον προορισμό μας λίγο πιο νότια... και να πάμε στο εξωτικό Μαρόκο.

Η Τ, επίσης φίλη επιστήθια (η Τ, η Armarkoukounar και εγώ λιώσαμε τα παντελόνια μας στα θρανία του Εσσεξ, μαζί με τις δύσκολες που πλένουν με Έσσεξ) το σκέφτηκε (ως η πιο λογική της παρέας), o Π δεν το σκέφτηκε καθόλου μιας που είναι αυτό το ευάερο/ευήλιο αγόρι που αναφέρεται εκτενώς σε αναρτήσεις της Armarkoukounar, εκεί που λέει πως γλύτωσε από τον Μαροκινό αρραβωνιάρη. Η Δ (σύζυγος) περίμενε τη δική μου απόφαση (στωϊκά, όπως αρμόζει στις συζύγους). Εγώ ... το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, το ξαναμαναξανασκέφτηκα... και εν τέλει το αποφάσισα. Για λόγους μεγέθους του κειμένου θα παραλείψω πολλά.... ήταν άλλωστε μοναδική εμπειρία!!! Παραθέτω τα καλυτερότερα!

 Eμπειρία Ζωής – Ταξίδι στο Μαρόκο

Η Τ, ο Α και ο Π είχαν ήδη φτάσει στο Μαρόκο από το προηγούμενο βράδυ. Εμείς (η Δ και εγώ) φτάναμε το επόμενο πρωί μιας που μέχρι να το σκεφτώ δεν βρήκα πτήση μαζί με τους υπόλοιπους. Μετά από 6 ώρες πτήσης, δύο απογειώσεις και δύο προσγειώσεις φτάσαμε στο αεροδρόμιο Mohamed II της Καζαμπλάνκα. Το  πρόγραμμα που είχαμε προέβλεπε ΠΣΚ στο Marrakech, και μετά επιστροφή στην Καζαμπλάνκα μιας που η Αrmarkoukounar, ως άξιο στέλεχος έπρεπε να δουλέψει κανονικά την εβδομάδα που θα μέναμε στο Μαρόκο.

Φτάνοντας, περάσαμε τους 27 ελέγχους, χρησιμοποιήσαμε τη συμβουλη των υπολοίπων να μην αναφέρουμε πως πάμε να δούμε τη φίλη μας που μένει εκεί μιας που μάλλον για τους Μαροκινούς αστυνομικούς κάτι τέτοιο ήταν τόσο παράξενο που θα χρειαζόμασταν περίπου 2 ώρες δηλώσεων (όπως συνέβη με τους υπολοίπους της παρέας μας λίγες ώρες πριν). Βγήκαμε στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα. Αμέσως καταλάβαμε αυτό που ήδη είχαμε αρχίσει να υποπτευόμαστε από τους συνταξιδιώτες μας μέσα στο αεροπλάνο... Εδώ είναι μια άλλη κουλτούρα! Πολύ διαφορετική από ότι άλλο είχαμε μέχρι τότε δει!

Γυναίκες με φερετζέδες, με μπούργκες, άντρες με κελεμπίες, παράξενα παπούτσια, μυτερά σαν του Αλλαντίν (πήραμε και εμείς τέτοια), παράξενη γλώσσα και πολύς πολύς κόσμος!!!

Εκεί που περιμέναμε σταματάνε μπροστά μας δύο μαύρα Audi. Tο συνοθήλευμα του κόσμου γύρω μας, σωπαίνει. Όλοι μας κοιτάνε. Ανοίγουν οι πόρτες και τρέχουν καταπάνω μας δύο τρελλές και δυο τρελλοί!!! Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, φορτώνουμε και φεύγουμε. Γύναικες μπροστά με το ένα Audi, άντρες πίσω με το άλλο (είμαστε και τζεντλεμεν!!!), αφήνοντας ένα απόλυτα απορρημένο πλήθος πίσω μας.

Εμπειρία Ζωής – Εδώ τελειώνει το καντήλι μας

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, κατευθυνόμαστε προς το εξωτικό Marrakech!.  (Τις παιδαριώδεις βλακείες μεταξύ των δύο αυτοκινήτων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τις παραλείπω χάρην οικονομίας χρόνου)

Μετά από περίππου 2-3 ώρες δρόμο και με μια μικρή στάση στον Μαροκινό «Λεβέντη» Ibraim φτάνουμε στο Marrachech. Η πόλη σύγχρονη και γραφική μαζί. Οι αποχρώσεις της τερρακότα σχεδόν σε κάθε κτίριο, δίνουν μια πολύ διαφορετική αίσθηση. Τα αραβικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική των κτιρίων τα κάνουν εξωτικά. Η αίσθηση και μόνο ότι είμαστε στο Marrakech έχει στείλει την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Η χαρά της εκδρομής μας έχει κάνει να κάνουμε σαν χαζά (κάτι που δεν μας είναι καθόλου δύσκολο γενικά).

Η Αrmarkoukounar οδηγεί το μπροστινό αυτοκίνητο, και ως γνήσια Μαροκάνα οδηγός, ελίσσεται υποδειγματικά στην κίνηση της πόλης (οφείλω να της αναγνωρίσω ότι  θέλει πολλά αρχ@α για να οδηγείς στο Μαρόκο). Όπως είναι κλασσικό (ακόμα δεν το είχαμε καταλάβει και απλά νομίζαμε ότι είναι μακρινές οι αποστάσεις μέσα στην πόλη) η Armarkoukounar ακολουθούσε το ρητό του Cutty shark-follow your heart και μας οδηγούσε εμπειρικά και σύμφωνα με τα αστέρια στον τελικό μας προορισμό.

Σαν αποτέλεσμα κάναμε 27 αναστροφές, 32 οπισθεν και 364 λάθος κατευθύνσεις. Με τα πολλά και με τα λίγα, φτάνουμε μπροστά από έναν ψηλό τοίχο, κάτι σαν τείχη παλιάς πόλης. Εδώ οι παλιές πόλεις υπάρχουν σε κάθε πόλη και όλες λέγονται για έναν πολύ παράξενο λόγο Medina. (Αναρωτιέμαι αν ο Καζαμπλανκανός θέλει να αφηγηθεί στο Μαρακεσιανό ξάδελφο την ημέρα του πως ξεχωρίζουν ποιος είχε πάει που).

Πηγαίνοντας γύρω γύρω από τον τοίχο, βρίσκουμε μια πύλη που έμπαιναν και άλλα αυτοκίνητα και μπαίνουμε και εμείς. Ήταν σαν να περνάγαμε πίστα σε ηλεκτρονικό παιχνίδι! Όλα τα κτίρια παλιά, βρώμικα. Οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας ανύπαρκτοι. Κάρα, λεωφορεία, αυτοκίνητα και μοτοποδήλατα να κινούνται όλα μαζί χωρίς να γίνεται κανένα ατύχημα. Η Armarkoukounar σταματάει το μπροστινό αυτοκίνητο, κατεβαίνει με αυτόν τον χαρακτηριτικό αέρα που αποπνέει (αυτόν της ψηλής μελαχρινής) πάει σε έναν τύπο, κάτι του λέει, κάτι της λέει  και συνενοούνται. «Παντού έχει φίλους αυτό το κορίτσι» σκέφτομαι.

Ξαναμπαίνουμε στα αυτοκίνητα μπροστά τα κορίτσια, πίσω τα αγόρια και προχωράμε κατά μήκος των τειχών (από την εσωτερική μερια όμως). Και εκεί σταματάμε. Έτσι απλά. Σχεδόν στη μέση του δρόμου, βγαίνει η Αrmarkoukounar από το μπροστινό αυτοκίνητο και μας κάνει νόημα φτάσαμε! Κατεβείτε!. «Τι φτάσαμε κοπελιά? Που φτάσαμε?» πριν προλάβω κάν να ξεστομίσω οποιαδήποτε απορία. Ο «φίλος» της έχει έρθει στα σταθμευμένα στη μέση του δρόμου αυτοκίνητά μας, έχει πάρει και δυο από τις βαλίτσες μας και φεύγει! «Πιάστε τον!» φωνάζω από μέσα μου, όντας σίγουρος ότι πρόκειται για κλέφτη που μόλις μας πήρε τις βαλίτσες... μπροστά εκείνος, πίσω η Armarkoukounar και πιο πίσω εμείς να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τραβώντας τις υπόλοιπες αποσκευές ανάμεσα από αυτοκίνητα, κάρα, λεοφωρεία και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους.

Ξάφνου ο μανιακός δολοφόνος με τις βαλίτσες μας στρίβει και μπαίνει σε κάτι που έμοιαζε με σοκάκια κλειστής αγοράς. Πεζόδρομος γαρ, χωρίς βέβαια αυτή η μικρή λεπτομέρεια να πτοεί τους Μαρακεσιανούς οδηγούς που κινούνται με την ίδια ευχέρεια και ταχύτητα και μέσα στον πεζόδρομο.

Προσπαθώντας να ισορροπήσω τη βαλίτσα που σέρνω στο πλακόστρωτο, να αποφύγω το μικρό Fiat UNO (ταξί) που έρχεται κατά πάνω μου, να μην πατήσω τους πλανόδιους πωλητές που έχουν απλώσει κάθε λογιών πραμάτια στις άκρες του δρόμου και να μη συγκρουστώ με τον μανιακό οδηγό μοτοποδηλάτου που έχει δεμένα κομμάτια από φρεσκοσφαγμένο ζώο (ή μήπως από τους προηγούμενους τουρίστες που ακολούθησαν αυτόν τον μανιακό μπροστά μας που μας οδηγεί?) βλέπω τον «φίλο» μας να μπαίνει σε ένα μικρό σκοτεινό και ανήλιο σοκάκι. «Αυτό ήταν» σκέφτομαι... «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν» αλλά δεν τολμώ να πω τίποτα γιατί είμαι σίγουρος ότι κανείς από τους υπολοίπους δεν έχει καταλάβει τίποτα και δεν θέλω να τους ανησυχήσω στις τελευταίες τους στιγμές στον μάταιο τούτο κόσμο.

Στο τέλος του στενού (αδιέξοδος ξέχασα να αναφέρω) υπάρχει μια μεγάλη πόρτα. Χτυπάει ο «φίλος» μας, «θα βγούν οι υπόλοιποι της Μαρακεσιανής μαφίας και θα μας φάνε λάχανο όπου να ναι» σκέφτομαι. Ανοίγει η πόρτα..... και .... ο παράδεισο ς.... Ριαντ τα λένε τουτα... είναι παλιά σπίτια. Μέσα στην Medina. Που έχουν γίνει υπερπολυτελή boutique ξενοδοχεία. Τέτοιο ήταν και αυτό. Πέντε δωμάτια, το καθένα με το δικό του ξεχωριστό στυλ και στη μέση εσωτερική αυλή με μια μικρή πισίνα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, «φτηνά τη γλυτώσαμε» σκέφτομαι και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό βουτάω στην παγωμένη πισίνα! (ο Π, μέγας «θεραπευτής», μας είχε διαβεβαιώσει ότι αυτό ήταν το καλυτερότερο μετά από μια δύσκολη μέρα)

Εμπειρία ζωής – Τη γλυτώσαμε το πρωί, αλλά μάλλον τώρα δεν τη γλυτώνουμε.

Έχουμε ξεκουραστεί, έχουμε πλυθεί, έχουμε κοιμηθεί. Η Armarkoukounar  έχει πάρει πληροφορίες από όλους τους Μαρακεσιανούς συναδέλφους της και είναι έτοιμη να μας προσφέρει παραδοσιακές εμπειρίες! Έτσι δρόμο παίρνουμε (με τα πόδια αυτή τη φορά) δρόμο αφήνουμε και κατευθυνόμαστε μέσα από την κλειστή αγορά στο κέντρο της πόλης την πλατεία Jemaa el Fnaa.

Ο κόσμος εικοσαπλάσιος από όσους θα χωρούσαν σε αυτά τα κλειστά σοκάκια, αυτοκίνητα (ταξί) να κυκλοφορούν κορνάροντας ανάμεσα στους πεζούς. Μοτοποδήλατα να περνούν γύρω μας, ζητιάνοι να μας πλησιάζουν και να μας μιλούν σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα «πωπω πόσο διαφορετικά ακούγονται τα αραβικά» σκέφτηκα (μετά έμαθα ότι μιλούσαν Γαλλικά αλλά δεν θα το σχολιάσω). Και εκεί που ήδη είμαι στο να πάθω κρίση αγοραφοβίας ή όχι ήρθε το τέλος, μπροστά μας γυρνούσαν ταινία. Και για να κάνουν το σκηνικό πιο μυστηριώδες είχαν ανάψει λιβάνια και καπνούς! Νομίζω ότι δεν έχω τρέξει πιο γρήγορα στη ζωή μου. Νομίζω ότι βγήκα στην πλατεία σε χρόνο dt!

Εμπειρία ζωής – Τρείς βλάχοι σε ένα ταξί

Φτάσαμε στην πλατεία, πήγαμε σε Μαροκινό εστιατόριο. Φάγαμε, είδαμε τις χορεύτριες μας και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο από τον ίδιο δρόμο που είχαμε ακολουθήσει για να φτάσουμε στην πλατεία. Όμως τώρα ήταν νύχτα. Όλα τα μικρομάγαζα στην αγορά ήταν κλειστά και όλα τα σοκάκια ήταν ίδια... να μη σας τα πολυλογώ. Μετά από 2 ώρες γύρω γύρω από τα παλιά τείχη και μέσα στην Medina. Μετά από τουλάχιστον 3 παρολίγον εγκεφαλικά ξαναφτάσαμε στην πλατεία.

Η Armarkoukounar ήταν ξεκαθαρη. Θα πάρουμε ταξί και θα του πούμε να μας πάει στο ξενοδοχείο.  Το είπε και το έκανε. Και πήρε το πρώτο ταξί μαζί με τον Α και τον Π αφήνοντας εμένα, τη Δ (σύζυγος till death do us apart)  και την Τ (φίλη μου κράτα με να σε κρατώ να κρατιόμαστε και οι δυό) χωρίς κανείς μας να γνωρίζει γαλλικά. Σταματάμε το πρώτο ταξί, του λέμε στα άπταιστα γαλλικά μας να μας πάει στο ξενοδοχείο. Δεν απαντά και ξεκινά. Σκεφτόμαστε «ωχ δε συμφωνήσαμε το κόστος της κούρσας και θα μας γδάρει». Πόσο θα κοστίσει ρωτάει τον οδηγό η Τ. 30 μας απαντάει. «Τι λέει ο τύπος» σκεφτόμαστε. «30 ευρώ για μια κούρσα?» Σταμάτα να κατέβουμε!

Σταματάμε άλλο ταξί. Μπαίνουμε οι μισοί μέσα. «Δεν θα τη ξαναπατήσουμε» σκεφτόμαστε, πόσο θα κοστίσει ρωτάμε. 20 μας λέει! Και βγαίνουμε ξανά έξω μιας που 20 ευρώ είναι εξαιρετικά μεγάλο ποσό  για μια τόσο μικρή απόσταση. Όμως με τα μπες και τα βγες έχουμε απομακρυνθεί από την πλατεία. Και εκεί που είμαστε δεν έχει τόσα πολλά αυτοκίνητα ούτε περνάνε πολλά ταξί. Και ο χρόνος περνάει... και μάλλον εδώ θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας. Περνάει ταξί, το σταματάμε, 50 μας λέει ακατέβατα. Μπείτε λέμε, μιας που η σωματική μας ακεραιότητα είναι υπεράνω κόστους. Στρίβει από δώ, στρίβει από κει μέσα στην παλιά πόλη και σταματάει. Στο βάθος βλέπουμε τους υπόλοιπους της παρέας,  να μας περιμένουν. Τέλος καλό όλα καλά... Δίνουμε τα 50 (που ήταν dirham τελικά, ούτε 5 ευρω) και τρέχουμε στην ασφάλεια του ξενοδοχείου.

Εμπειρία ζωής – Mes amis mes amis!

Είναι σαββατόβραδο. Το προηγούμενο βράδυ έχουμε γλυτώσει από του Χάρου τα δόντια ψάχνοντας για ταξί. Σήμερα το πρόγραμμα λέει κυριλέ Marrakech by night, the χλιδη way!. Άλλωστε η φίλη μας είναι στέλεχος και το κυριλέ είναι αυτό που γνωρίζει καλύτερα από όλα!!! (ΧΑΧΑΧΑΑ!!) κατευθυνόμαστε στην νέα πόλη (έξω από τα τείχη). Έχουμε βρεί τα Audi στη μέση του δρόμου. Η Αrmarkoukounar  έχει πει κάτι σε απταιστα γαλλικά με αέρα Μαροκάνας ντίβας στον παρκαδόρο (αυτόν τον guardian που ανέφερε σε κάποιο post της) και μπροστά κορίτσια, πίσω αγόρια (είπαμε είμαστε ιππότες) πάμε στο Taj Mahal του Marrakech.

Όπως έχω ήδη προαναφέρει (μην επαναλαμβάνομαι) ΧΑΘΗΚΑΜΕ!!! Για μια χιλιοστή φορά!. Ξάφνου σταματάει η Armarkoukounar στη μέση μιας πλατείας μπροστά από έναν αστυνομικό. Κατεβάζει τζάμι, πετάει χαμόγελο και βλέμμα,  κάτι ρωτάει κάτι της λέει (του στυλ ΟΟΟΟΧΙ δεν είναι από δω πρέπει να πάτε πίσω) και φρρρρ φρρρ φρρρ σταματάει ο κύριος αστυνομικούλης και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας για να μπορέσει η κυρία με το μαύρο Audi να κάνει αναστροφή με την ησυχία της. Αυτό και πράττει η φίλη μου!

Όμως εμείς είμαστε πίσω και ο αστυνόμος δεν το έχει καταλάβει. Είναι έτοιμος να δώσει το δρόμο και πάλι σε κυκλοφορία. Οπότε η κυρία με το μαύρο Αudi ξανακατεβάζει το τζάμι και του φωνάζει με συνομωτικό νεύμα του στύλ «τα παιδιά είναι μαζί μου» MES AMIS MES AMIS!!! (οι φίλοι μου! Οι φίλοι μου!). ξανασταματάει η κυκλοφορία και κάνουμε και εμείς κανονικότατα την αναστροφή μας! Σαν άνθρωποι βρε αδελφε!!! Απλά καθημερινά πράγματα!

Εμπειρία ζωής

 

Για να μην χρειαστεί αλλο ένα blog για να περιγράψω αυτό το ταξίδι σας λέω ότι μείναμε 10 μέρες! Περάσαμε υπέροχα! Κάθε μέρα είχαμε τουλάχιστον 10 διαφορετικά πράγματα να ζήσουμε και να θυμόμαστε ακόμα και να γελάμε!!!

Γελάμε με τον Μαρακεσιανό «Μπάμπη», με την ξεχωριστή εμπειρία του WTCC από VIP θέσεις, με το μεσημεριανό μεθυσι στο Atlantique, με το τραπέζι στο σπίτι του εμπορικού διευθυντή με την απίστευτη ψαρόπιτα (ναι αλήθεια!), με τον καθημερινό καφέ στο σπίτι της Edith Piaf που τώρα είναι καφετέρια/εστιατόριο, με τη θέα από τον γκρί καναπέ της, με τα κεφάλια καμήλας στην υπαίθρια αγορά κρεάτων (τελικά αυτό που κουβαλούσαν τα μοτοποδήλατα ήταν κρέας καμήλας που μάλλον είναι γκουρμέ μεζές στο Μαρόκο), με τα απίστευτα σουβενιρ που πήραμε και με την τόσο ξεχωριστή εικόνα σε κάθε ματιά μας όπου και αν κοιτούσαμε!

Η φίλη μου είναι η καλύτερη μου φίλη! Και χαίρομαι που είναι εκεί, για όσο χαίρεται εκείνη που είναι εκεί!!! Και εύχομαι να μπορέσω να ξαναπάω ακόμα και τώρα που πια εγώ έχω παιδί!!!

…………………………………………………..

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΕΛΟΥΣ από ArMaR KoukounaR

Αν κουραστήκατε, καλά να πάθετε!!! Σας είπα εξαρχής ότι δε φέρω καμία ευθύνη!!! Αν γελάσατε όσο κι εγώ (λίγο δύσκολο, το καταλαβαίνω, αφού δεν γνωρίζετε τον Θ., ούτε έχετε «εικόνα» των όσων έγιναν αφορμή για το παραπάνω διήγημα), δεν έχετε παρά να το εκφράσετε στον Θ.

Εγώ θα επανέλθω με σχόλια στις ανακρίβειές του, αλλά πριν από αυτό θα του πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με έκανε να ξαναζήσω τον περσινό Απρίλη και που βρήκε το χρόνο, μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς που ζει τους τελευταίους 2 μήνες, να μοιραστεί αυτές τις εικόνες μαζί μου και μαζί σας…  Φιλούμπες… (Άντε, αρκετά γιατί θα γίνουμε μελό!!!)