ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΣΟΥ, ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ…

Η ανάγνωση – «πείραμα» του βιβλίου που μόλις χθες τελείωσα μου δημιούργησε τόσο έντονα συναισθήματα που θα μου επιτρέψετε να κάνω μια παρένθεση στην εξιστόρηση των εμπειριών μου στο εξωτικό Μαρόκο για να τα μοιραστώ μαζί σας. Αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το «πείραμα» αποτελεί εμπειρία ala marocain, διότι δε νομίζω ότι κάτω από άλλες συνθήκες θα είχα μπει στη διαδικασία να διαβάσω τέτοιο πράμα (ναι, πράμα χωρίς το «γ» - το «γ» δεν του αξίζει). Οπότε, αποσύρω την παραπάνω εισαγωγή και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα (με την κατάλληλη εισαγωγή βεβαίως βεβαίως).

Φτάνει λοιπόν ο Mr. Wolf μετά από σύντομο ταξίδι στα πάτρια και με το που με βλέπει μου λέει «Άντε πάλι (τυχερούλα τύπου), να δεις τί σου έφερα!!!» με ύφος συνωμοτικό και χαμογελάκι ικανοποίησης. Σκέφτομαι αμέσως ότι θα έφερε πάλι καμιά φέτα (ναι, το τυρί – μην ξινίζετε τα μούτρα σας), που το συνηθίζει, και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου όπου βρίσκω το βιβλίο της Π. Νάσιουτζικ «Μαμάδες Βορείων Προαστίων» (χίλιες φορές να έφερνε φέτα κι ας ξινίζετε τα μούτρα σας!!!). Απορώ, αρκετά έως πολύ, διότι δεν τον έχω για να διαβάζει τέτοια βιβλία, αλλά αφήνω κατά μέρους τη λύση του «μυστηρίου» (και το βιβλίο) και ανοίγω τον υπολογιστή (ναι, δουλεύω κιόλας)...

Τί εννοώ λέγοντας «τέτοια βιβλία»: εννοώ ότι το συγκεκριμένο το θυμάμαι πριν κάτι χρόνια στα βιβλιοπωλεία του Ελ. Βεν. (εκεί αγοράζω ως επί το πλείστον για ευνόητους λόγους) και μάλιστα όχι στοιβαγμένο στα ράφια, αλλά ανάμεσα στις «Νέες Εκδόσεις» ή στα «Προτεινόμενα». Οι λόγοι για τους οποίους μου είχε τραβήξει την προσοχή ήταν οι ίδιοι λόγοι που με έκαναν να μην το αγοράσω ποτέ: ο γελοίος τίτλος του, το τόσο αναμενόμενο και εκτός θέματος εξώφυλλό του (εκτός αν οι Β.Π. μαμάδες είναι όλες 20 ετών) και το όνομα της «συγγραφέως» (με πολλά εισαγωγικά). Νάσιουτζικ... Νάσιουτζικ... Τί μου θυμίζει;;; Ρε συυυ, το κτήμα που κάνουν γάμους και βαφτίσια! Μάλιστα. Ούτε καν το πήρα ποτέ στα χέρια μου για να διαβάσω έστω το οπισθόφυλλο, έτσι από περιέργεια ρε αδερφέ!..

Να μη σας τα πολυλογώ, βρέθηκε τελικά στα χέρια μου πριν μια εβδομάδα, με εισαγωγή από τον Mr. Wolf ότι η συγγραφέας είναι η μάνα ενός εκ των πιτσιρικίων από τα Βου.Που. που σχετικά πρόσφατα κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση κλπ. κλπ... Αυτό το γεγονός έγινε και η αφορμή να αγοράσει ο κακομοίρης το «πόνημα» (πόνος για τα ματάκια, και όχι μόνο, του αναγνώστη), μετά από παράκληση της μάνας του (χαλάς χατήρι στην ηλικιωμένη μανούλα; δε χαλάς!), η οποία κάτι διάβασε σχετικά στον Τύπο και θέλησε να ενημερωθεί περαιτέρω, για το κουτσομπολιό, φυσικά, της υπόθεσης. (δεν υπονοώ τίποτα κακό για τη μητέρα του συνάδελφου, η οποία μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής μέσα από τις περιγραφές του, οι οποίες, πιστέψτε με, είναι πολύ λεπτομερείς)

Όπως φαίνεται, η πρόσφατη περιπέτεια του γιου της στάθηκε, για την κυρία Ν., μια ακόμη αφορμή για να εμφανιστεί στα Μέσα (και στα έξω). Λαμπρά!!! Δε βαριέσαι, λέω, ας το διαβάσω από περιέργεια μπας και καταλάβω γιατί έγινε μπεστ σέλλερ (να μην προσβάλλω και το «λύκο»). Μπορεί, σε τελική, ο τίτλος να το αδικεί... (βέβαια, ο φίλος και συνάδελφος που το είχε διαβάσει ήδη στο αεροπλάνο, σχεδόν επιβεβαίωνε, στο χαλαρό, το feeling που είχα, αλλά, είπα, «δώστου μια ευκαιρία» - του βιβλίου, όχι του συναδέλφου – τελικά που τονίζεται σωστά αυτή η λέξη;;;)

Το διάβασα σε 3-4 δόσεις, ως υπνωτικό, διότι δρούσε καλύτερα και από βαλεριάνα (αν και δεν έχω προσωπική εμπειρία με το εν λόγω φυτό, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν). Από την πρώτη στιγμή το ένστικτό μου βγήκε αληθινό… Δε διαβαζόταν αυτό το πράμα!!! Όχι μόνο έκανε μπαμ από την πρώτη σελίδα ότι η ιστορία ήταν ανύπαρκτη (όπως και η δομή, οι χαρακτήρες, έστω μια ενδιαφέρουσα γραφή), αλλά κάθε σελίδα που γυρνούσα με έκανε να μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που το ξεκίνησα…

Έλα όμως που ενίοτε με πιάνει αυτός ο μαζοχιστικός ψυχαναγκασμός, ότι όχι μόνο πρέπει να τελειώσω αυτό που άρχισα, αλλά πρέπει να ικανοποιήσω και την περιέργεια του «πού το πάει η αρτίστα». Μέγα λάθος… Σας διαβεβαιώνω, ήταν ίσως ότι χειρότερο έχω διαβάσει στη ζωή μου (και δεν έχω διαβάσει μόνο αριστουργήματα, για να είμαστε ειλικρινείς)!!!

Δε θα πω τίποτα για την ιστορία (ιστορία;;;), ούτε θα κάνω καμία κριτική επί της ουσίας (ποιά είμαι εγώ άλλωστε;;; έχει κανένα κτήμα το όνομά μου;;;). Τα λέει όμως πάρα πολύ ωραία, σε σχετικό άρθρο της στο ΒΗΜΑ, η Λώρη Κεζά (http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=180260), η οποία αν και αναφέρεται σε επόμενο βιβλίο της κυρίας Ν. (πού να αφήσεις το κοινό σου χωρίς σίκουελ, μετά από τέτοια επιτυχία;;;) είναι σαν να μιλάει για αυτό που διάβασα εγώ και για το οποίο έκανα τις ίδιες ακριβώς σκέψεις (βγάλτε τα συμπεράσματά σας). [Μην απορείτε που το έψαξα το θέμα… Ήμουν πολύ περίεργη να διαβάσω κριτικές από τους «ειδικούς» - μπας και πέσει λίγο φως στο πως και γιατί αυτό το πράμα (επιμένω) έκανε πωλήσεις…]

Θα μου πείτε «μα καλά, είσαι αφελής;» (μη με κάνετε να επαναλαμβάνομαι, έχουμε πει «αφελής μελαχρινή» με δόξα και καμάρι), «εσύ θα έπρεπε να γνωρίζεις πολύ καλά τη δύναμη του μάρκετινγκ!». Ω, ναι… τη γνωρίζω και την καταλαβαίνω και μπορώ να τη δεχτώ σε προϊόντα που δεν υπάρχει κίνδυνος να μου «κάψουν» τον εγκέφαλο, αλλά όσο μάρκετινγκ και να κάνεις, όσες γνωριμίες και να έχεις, δεν επιτρέπεται να είναι αρκετά για να βγάλεις χρήματα από το γράψιμο (από τέτοιο γράψιμο)!!!

Μα πόσο ρηχοί είμαστε πια, που με το που ψυλλιαζόμαστε ότι παίζει κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα (κλισέ, το ξέρω…) αμέσως να τρέξουμε (μωρέ ούτε τέτοιο δεν ήταν – να είχε τουλάχιστον κάτι «καυτό» να πεις «χαλάλι»)!!! Όταν, δε, παρουσιάζεται ως βιβλίο και όχι ως ροζ ή κίτρινος τύπος, ακόμη καλύτερα, διότι το παίζουμε και κουλτούρα (δεν είναι το ίδιο να διαβάζεις τις παλιοφυλλάδες και να διαβάζεις «λογοτεχνία», πώς να το κάνουμε;;;).

Όση ώρα γράφω, σκέφτομαι ότι δε θέλω με τίποτα να κάνω γκρίζα διαφήμιση και να σας εξάψω την περιέργεια να διαβάσετε αυτό το πράμα. Σας λέω λοιπόν, ότι, εκτός αν θέλετε να αυτοτιμωρηθείτε ή αν είστε «εγκλωβισμένοι» στα Άσπρα Σπίτια με συνεχή βροχή να σας σπάει τα νεύρα, δεν έχετε κανένα λόγο και καμία δικαιολογία να το πιάσετε στα χέρια σας!

Πάρτε αυτή μου την προειδοποίηση σαν κοινωνικό έργο προς τους συνανθρώπους μου και χαλαλίστε τα 15 γιούρο σας (ναι, τόσο κοστίζει!!!) σε οτιδήποτε άλλο… Εγώ απλώς θα μείνω με την «ικανοποίηση» ότι βοήθησα τον Mr. Wolf να κάνει «απόσβεση» των χρημάτων του (έχει την πεποίθηση ότι όσοι πιο πολλοί το διαβάσουν, τόσο καλύτερα θα αισθανθεί για τη μαλακία που αγόρασε – μην το ψάχνετε, είναι «σχολή» από μόνος του)!!!

………………………………………………….

Υ.Γ. Βέβαια, μετά από αυτό, καταλαβαίνετε ότι δε θα σας αφήσω ήσυχους ούτε στιγμή, διότι έχω αρχίσει να αισθάνομαι τουλάχιστον Καζαντζάκης (ταυτίζομαι με τον αφορισμένο – δε θέλω σχόλια)!!! Άσε που σκέφτομαι σοβαρά να σας βάλω να πληρώνετε για να με διαβάσετε κι ας μην έχω κτήμα με ονοματεπώνυμο…

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (ΑΣΧΕΤΟ): ΑΥΤΟ είναι marketing!!! (κι ας μην είναι φέτα)

Τα δικαιώματα της "ιδέας" και της υλοποίησης / σχεδιασμού ανήκουν στον Θ. από το TESCO (σε περίπτωση που ενδιαφερθεί η ΚRAFT)... :P