Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Tο Facebook τα τελευταία 7 χρόνια που βρίσκομαι εκτός πατρίδας έχει γίνει το virtual σαλονάκι μου, όπου βρίσκομαι με φίλους (πραγματικούς, όχι virtual), μαθαίνω τα νέα μέσα από τα posts τους, ακούω μουσικές και κυρίως περνάω στιγμές απίστευτου γέλιου… Είναι καταπληκτικός ο παλιμπαιδισμός που μπορεί να σε πιάσει και τα νευρικά γέλια που μπορείς να μοιραστείς γράφοντας «ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ» χωρίς να σε νοιάζει καθόλου ότι «εκτίθεσαι» σε αρκετό έως πολύ κόσμο… ΣΟΟΥ ΓΟΥΑΤ???

Σε μια τέτοια ανταλλαγή post, η φίλη μου Σ. μοιράστηκε μαζί μου ένα άρθρο από το blog μίας Ελληνίδας που ζει και δουλεύει στη Μέση Ανατολή. Το διάβασα, ταυτίστηκα και μου μπήκε κι εμένα η ιδέα να καταγράφω τις δικές μου εμπειρίες στο εξωτικό Μαρόκο. Διαβάζοντας δε κι άλλα άρθρα της εν λόγω blogger, πραγματικά εμπνεύστηκα (παρεμπιπτόντως η τύπισσα είναι εξαιρετική κι έχει εκτός από καλή πένα, απίστευτο χιούμορ)!!! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αρχίσω δειλά και χαλαρά να γράφω… Όοοχι σε blog (δεν είμαι τόσο αρτίστα στα ιντερνετικά κόλπα), αλλά μέσα στο «σαλονάκι» μου, βλ. FB.

Στάση πρώτη: ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

Βρίσκομαι στην Καζαμπλάνκα από τον Φεβρουάριο του 2010, αλλά μόλις τον Μάιο του 2011 αξιώθηκα να μετακομίσω από το ξενοδοχείο σε διαμέρισμα. Μην αναρωτιέστε γιατί. Γιατί έτσι… Τους πρώτους 6 μήνες τρέχεις πανικόβλητος να «στήσεις» το έργο / εταιρεία / διαδικασίες κλπ. σε ένα περιβάλλον και μια αγορά εντελώς άγνωστα σε εσένα και τους υπολοίπους του project team (τρομάρα μας). Το ξενοδοχείο είναι 5άστερο κι εσύ νομίζεις ότι είσαι στελεχάρα που σε έχουν στα ώπα ώπα διότι «πώς αλλιώς»???

Τους επόμενους 6 μήνες τρέχεις να μετατρέψεις το χάος που απόμεινε από το «στήσιμο» σε λειτουργική εταιρεία, με ντόπιο προσωπικό και άλλες διαδικασίες, ενώ πέρα και πάνω από όλα «αγωνίζεσαι» να κρατάς τους πελάτες χαρούμενους, το προσωπικό ικανοποιημένο και «ζωηρό», τη μαμά εταιρεία ήσυχη, τη δική σου μάνα επίσης ήσυχη και εσένα? ΕΣΕΝΑ???

Εσένα σε έχεις ξεχάσει σε ένα ξενοδοχείο, καθωσπρέπει δε λέω, όπου γυρνάς μόνο για ντους και ύπνο (όχι, το φαγητό το φροντίζουν τα εστιατόρια της πόλης, μην μπερδεύεστε!!!). Το ξενοδοχείο έχει αλλάξει σε κάτι πιο «οικονομικό» για πιο μακροπρόθεσμη παραμονή. Όχι, δεν είναι που δεν είσαι στελεχάρα, αλλά τώρα τα έμαθες τα κατατόπια, θες και κάτι πιο “homey”, οπότε πας (σε πάνε) σε 3-4αστερο με κουζινάκι αμερικέν, σε περίπτωση που θες να φας κάτι «μέσα». Περιττό να πω ότι ούτε καφέ δεν έφτιαξα πόσους μήνες στη «σουίτα».

Στην επέτειο του πρώτου χρόνου αρχίζεις να ζορίζεσαι, να θες έναν πιο προσωπικό χώρο (και χρόνο), λίγη παραπάνω ησυχία, ένα μέρος που να πρέπει να κάνεις πάνω από πέντε βήματα για να πας στο μπάνιο, κάπου που να μπορείς να φιλοξενήσεις δυο φίλους βρε αδερφέ! Επίσης, αν και ποτέ δεν ήσουν master chef, έχεις αρχίσει να αναπολείς τις μέρες που έφτιαχνες δυο τοστάκια το βράδυ στον καναπέ και τηγάνιζες αυγά και πατάτες το ΣΚ.

Έτσι αρχίζεις το ψάξιμο με τη βοήθεια local υπαλλήλου «της πιάτσας» (πρώην μπάτσος) διότι μόνη σου δεν παίζει να βγάλεις άκρη. Το brief είναι για επιπλωμένο 3-αρι (είπαμε θέλουμε και guest room!!!) κοντά στο γραφείο, minimal, με θέρμανση (δεν είναι δεδομένο εδώ) και σε καλή κατάσταση… και αρχίζει το σκληρό ροκ. Βλέπεις τα πάντα, από «μικρά κι ανήλιαγα στενά» μέχρι τις χίλιες και μια νύχτες (μας διέφυγε το minimal) και το σπίτι της γιαγιάς σου σε μαροκέν έκδοση. Ουφ, υπομονή… Δε βιαζόμαστε. Στέγη έχουμε!!!

Μετά από 1-2 μήνες κι ενώ βρίσκομαι στην Αθήνα για τα γενέθλια μου, δέχομαι τηλεφώνημα από αγαπημένο συνάδελφο / father figure / Μr. Wolf (ξέρετε ο Harvey Keitel στο Pulp Fiction που «καθάριζε» τις μαλακίες του Travolta και του Jackson) όπου περιχαρής μου λέει ότι βρέθηκε ΤΟ διαμέρισμα που είναι φτιαγμένο για μένα γιατί είναι, μεταξύ άλλων, στα χρώματά μου!!! «ΚΡΑΤΑ ΤΟ» του λέω και συνεχίζω τις «διακοπές» μου…

Όντως, το διαμέρισμα είναι αυτό που έψαχνα και παραπάνω. Ψηλά, φωτεινό, minimal με ασφάλεια 24/7 και, το extra bonus, σε μαυρόασπρες / γκρι αποχρώσεις. ΣΟΥΠΕΡ!!! Μετακομίζω σε dt κι αρχίζω τη νέα φάση της ζωής μου στο Μαρόκο, αυτήν που φίλοι θα έρχονται να με επισκεφτούν κάθε μήνα και στην οποία θα κάνω party και συγκεντρώσεις και όλα τα καλά κι ευχάριστα!

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι φίλοι μου δεν έχουν ακόμη καταφέρει να με επισκεφθούν (α) γιατί η Καζαμπλάνκα είναι μακριά και χωρίς απευθείας πτήση, οπότε και τα εισιτήρια είναι τσιμπημένα (β) χρειάζεσαι διαβατήριο (γ) δε φτάνει ένα ΣΚ ή 3ήμερο κοκ. ή απλώς θεωρούν ότι θα μείνω εδώ για πάντα (πολύ το φοβάμαι) οπότε παίρνουν τον χρόνο τους (καλέ, ελάτεεε!!!). Με αυτά και με τ’ άλλα, απολαμβάνω τον τεράστιο γκρι καναπέ μου σε σχήμα Γ, βλέποντας δορυφορικά κανάλια της Μέσης Ανατολής και τρώγοντας στο κόκκινο τραπεζάκι ΙΚΕΑ που κουβάλησα από τη Μαδρίτη, διότι εδώ δεν έβρισκα κάτι χωρίς σκάλισμα…

Όχι, δε βαριέμαι!!! Απλώς τον τελευταίο καιρό πειραματίζομαι στην κουζίνα (αυτοί που με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι «πειραματίζομαι» στην κουζίνα σημαίνει ότι απλώς έχω αρχίσει να μαγειρεύω τα πολύ βασικά και παράλληλα «παίζω») όπου έχω εξελίξει την έννοια μακαρόνια – σουφλέ, έχω ανακαλύψει 12 διαφορετικούς τρόπους για να φτιάχνω κρέας κι έχω μάθει να μαγειρεύω φακές, τις οποίες επαναλαμβάνω συχνά – πυκνά (κάτι μου λείπει από τον οργανισμό μου, δεν εξηγείται αλλιώς).

Πώς έχω λύσει τα υπόλοιπα οικιακά ζητήματα? Με τον κωδικό όνομα Roukaya! Μια νέα γλυκύτατη γυναίκα, η οποία με ξεβρομίζει (μιλάμε για πολλή σκόνη) και «με» σιδερώνει μια φορά την εβδομάδα. ΘΕΑ!!! και μη φανταστείτε ότι αυτό είναι καμία πολυτέλεια? Το κόστος της είναι 100 dirham (δηλ. 9€) την ημέρα (περίπου 8π.μ. με 2μ.μ.), το οποίο φυσικά μου φαίνεται λίγο, σε αντίθεση με τις υποδείξεις της κυρίας που μου τη σύστησε, αφού στην Αθήνα, μέχρι προ κρίσης τουλάχιστον, έπαιρναν 10€ την ώρα, οπότε ενίοτε της αφήνω παραπάνω…

Οι ντόπιοι έχουν τέτοιο σέρβις καθημερινά κι όπως μου είπαν η εκάστοτε Roukaya πηγαίνει νωρίς το πρωί για να τους ετοιμάσει πρωινό και να τους αφήσει έτοιμο μεσημεριανό, ενώ αναλαμβάνει και εξωτερικές δουλειές, ψώνια κλπ. Καταλαβαίνετε ότι μοιάζω εκτός τόπου και χρόνου που πάω μόνη μου στο καθαριστήριο και στο σούπερ μάρκετ και κυρίως που δε δέχομαι βοήθεια και κουβαλάω μόνη μου ρούχα και ψώνια… Όπως μου είπε και ο Εμπορικός Δ/ντης μας που είναι μέγας φλώρος (του έχουμε μάθει και τι σημαίνει και γελάει κάθε φορά που τον φωνάζουμε έτσι) με αυτή μου τη συμπεριφορά «δε βοηθάω», διότι όλοι αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για να πάρουν χαρτζιλίκι και να ζήσουν (το οποίο είναι της τάξης των 10 dirham, δηλ. ούτε 1€)!!!

Αν και ακόμη δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ σε αυτό (μια απόπειρα να χαρτζιλικώσω απέβη «μοιραία» - θα τα πω αναλυτικά σε επόμενο επεισόδιο) μετά από 3 χρόνια εδώ, καταλαβαίνω τι εννοεί και πόσο ενσωματωμένο είναι αυτό στην κοινωνία τους, εγώ δεν είμαι…


3 σχόλια:

  1. Αγαπητή παλιά συμμαθήτρια (αν και σε διαφορετικό τμήμα)armarkoukounar (εξυπνο το nick name σου)βρηκα, όπως είναι και λογικό,το blog σου μέσω fb και από περιέργια σκέφτηκα να το επισκεφθώ.Οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστικα με τον εξυπνο και παιχνιδιάρικο τρόπο γραφή σου.Οι περιγραφες σου ειναι πολυ ζωντανές και σε βαζουν κατευθειαν στο κλιμα δίνοντάς σου την εντύπωση οτί βρίσκεσαι εστω και νοερά στον τόπο όπου διαδραματιζονται τα κομικοτραγικα,επί το πλείστον,γεγονοτα.Κάλη αρχη λοιπόν στα πρώτα συγγραφικά σου βήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Merci Monsieur Dedegikas!!! :P
    "Συγγραφικά βήματα"???
    Μη λες τέτοια και μου μπουν ιδέες...
    Για την ώρα, μάλλον τσάμπα "ψυχοθεραπεία" θα το έλεγα και ο Αλλάχ βοηθός!!! ;)
    Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα...
    Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. De rien mademoiselle.
    Γιατι να μη σου μπουν ιδέες?δεν χρειαζεται να εισαι τοσο μετριόφρων,η μετριοφροσύνη είναι για τους μετριους άλλωστε...
    Όσο για την ψυχοθεραπεία θα συμφωνήσω μαζι σου,το εφαρμόζω που και που και εγω σε μορφη ποίησης και πιανει :)
    Να είσαι και εσύ καλά και να προσέχεις εκεί στη ξενιτια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή