Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ, ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΣ... ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ;;; (PART 3/3)


Με το κουτί στα σκουπίδια και το γράμμα στο πρώτο συρτάρι της κουζίνας, κάθομαι στον καναπέ και κάνω γκριμάτσες (σαν αυτές τις τρομακτικές ασκήσεις που κάνουν οι ηθοποιοί για να εκπαιδευτούν στην έκφραση όλων των συναισθηματικών καταστάσεων σε 10 δεύτερα, απλώς στη δική μου περίπτωση δεν πρόκειται για άσκηση).

Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου non-stop. Τί κάνουμε τώρα; Οποία στάση πρέπει να κρατήσω; Πώς συμπεριφέρονται σε τέτοιες περιπτώσεις; Να κάνω την αδιάφορη σαν να μην το διάβασα ποτέ; Κι αν εδώ η σιωπή ερμηνεύεται ως αποδοχή; Είπαμε είμαστε στο Μαρόκο άρα πρέπει να σκεφτόμαστε ala marocain.

Διότι εδώ η γυναίκα, όπως την αντιλαμβάνονται κυρίως οι πτωχοί πλην τίμιοι σαν τον -κάτι, είναι πλάσμα αδύναμο και ντροπαλό (γάντι ταιριάζει στο προφίλ μου) και αποδέχεται σιωπηλά τις προτάσεις / επιθυμίες και ότι άλλο βάλει ο νους σας των αντρών. Οπότε; Μήπως αν δεν πω τίποτα, αύριο μεθαύριο μου κουβαληθεί με τη μάνα του και όλο του το σόι να με πάρουν νυφούλα από το σπίτι; Ε ρε γλέντια!!!

Να μιλήσω. ΟΚ, να μιλήσω. Αλλά και τί να πω; «Από πού κι ως πού ρε μάγκα πήρες το θάρρος και το δικαίωμα; Γνωριζόμαστε κι από χθες;». Είναι κι ευαίσθητο αγόρι που βουρκώνει και δε θέλω (α) να τον πληγώσω, (β) να τον προσβάλω και (γ), και κυριότερο, να τον τσαντίσω, διότι μην ξεχνάμε είναι η ασφάλεια του κτιρίου και τον τρώμε στη μάπα καθημερινώς και δη τις νυχτερινές ώρες… Ρε μπελά που βρήκαμε (ξαναλέω)!!!

[Όπως καταλαβαίνετε, πέραν της δουλειάς, δεν έχω και πολλά να σκέφτομαι εδώ στα Άσπρα Σπίτια (το πιάσατε έτσι;;;), οπότε βρήκαμε θέμα να ασχοληθούμε μέσα στη ρουτίνα που μας δέρνει – υπάρχει λόγος για τον πληθυντικό - δε με έπιασε κρίση μεγαλομανίας…]

Χρειάζομαι μια δεύτερη γνώμη που να γνωρίζει την κουλτούρα και που να είναι κόντρα σε μένα για να μου δώσει την «άλλη άποψη» της κατάστασης. Ποιός άλλος; Η Ρ.!!!

Βρισκόμαστε (την άλλη μέρα και όχι επί τούτου, μην τρελαθούμε κιόλας), ξαναδιαβάζουμε το γράμμα, γελάμε, φιλοσοφούμε περί κουλτούρας και λαών (αυτό είναι η αγαπημένη μας συνήθεια, με κάθε αφορμή), το συζητάμε από εδώ, το συζητάμε από εκεί και καταλήγουμε ότι θα αφήσω το πράγμα στον αυτόματο, δηλαδή δε θα πω τίποτα, θα κάνω την Κινέζα και ότι γίνει. Διότι δεν έχω αναφέρει ότι περιμένω άφιξη αγοριού ψηλού, ευάερου κι ευήλιου από το Ελλάντα, οπότε θα λύσει το ζήτημα χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Θα το δει ο –κάτι (το αγόρι, όχι το ρουθούνι), θα καταλάβει ότι υπάρχει πρόσωπο και τέλος.

Χμμμ, μια χαρά το σχέδιο.

Φτάνει το αγόρι το ευάερο κι ευήλιο, αλλά εν τω μεταξύ δεν έχω πετύχει τον –κάτι από τη νύχτα της εξομολόγησης. Ε πού θα πάει λέω, μία εβδομάδα θα αερίζομαι και θα λιάζομαι κάποια στιγμή θα έρθουμε μούρη με μούρη… Έλα μου ντε!!! Τίποτα. Πουθενά. Είχε μάλλον άδεια για να αντέξει το Ραμαζάνι ή να πάει στη Μέκκα να προσευχηθεί (αφήστε το, μεγάλη ιστορία η Μέκκα).

Κι εκεί που το είχαμε πάρει απόφαση (η Ρ., το ευάεριο / ευήλιο κι εγώ – το είχα ενημερώσει χασκογελώντας μια νύχτα οινοποσίας με φεγγάρι) ότι δε θα τον δούμε τον «αρραβωνιάρη» (του το κολλήσαμε και το παρατσούκλι), το βράδυ που φεύγαμε για να πάω το αγόρι (φύσα αεράκι, φύσαμε) στο αεροδρόμιο, νάσου ο –κάτι στην είσοδο μέσα στα σκοτάδια (πολύ χούι μιλάμε αυτό). Χαιρετούρα τυπική κι έξω από την πόρτα, ενώ μας πέρναγε ακτινογραφία…

Πάω αεροδρόμιο, αφήνω το αγόρι / αγέρι (να μας πάρει μακριά, να μας πάει σε ξένα μέρη) κι επιστρέφω στη βάση μου, με πλάτες κατεβασμένες και διάθεση «ανεμοδαρμένα ύψη». Τσουπ!!! Εκεί ο αρραβωνιάρης, φρουρός! Μπαίνω φουριόζα, λέω μέσα από τα δόντια ένα γεια και βλέπω βλέμμα παγερό με μάτι που γυαλίζει (αλήθεια σας λέω, μάρτυς μου η Ρ. που το αντίκρισε πολλές φορές αυτό το ίδιο βλέμμα τους επόμενους μήνες). Δε δίνω σημασία (δε μας γ…..άς κι εσύ βραδιάτικο, πάλι μπουκάλες μείναμε!!!) και πάω για ύπνο.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν με εμένα να λέω ένα ξερό γεια (είδαμε που μας έβγαλαν τα ευγενικά χαμόγελα) και ο αρραβωνιάρης  μια να πετάει κι αυτός ένα, μια να μη λέει τίποτα και να με κοιτάει με βλέμμα μυωπίας (ξέρετε αυτό που τα μάτια είναι μισόκλειστα για να εστιάσεις), μια να έχει ένα μειδίαμα τύπου «κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα μωρή καργιόλα». Περιττό να σας πω ότι πλέον δεν αισθανόμουν και πολύ ασφαλής με την 24/7 ασφάλεια της πολυκατοικίας, έλεγα όμως «πού θα πάει, θα ξεχαστεί ο παλαβός» (πλέον είχε όντως αποκτήσει το βλέμμα του τρελού).

Ε, δεν ξεχάστηκε!!!

Ένα απόγευμα που έμπαινα πάλι (μπες βγες σας κούρασα, το ξέρω) κι ενώ καθόταν στη γνωστή θέση του στο ημίφως, εκεί που περίμενα (πάλι) το ασανσέρ μου λέει: «δε νομίζεις ότι έχουμε αφήσει κάτι ανοιχτό;».

«Με το μπαρδόν;» λέω εγώ και σηκώνω το φρύδι (όποιος με ξέρει, καταλαβαίνει). Μου λέει «σου έδωσα κάτι και περιμένω μια απάντηση». Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι μου κάνουν πλάκα. Στο επόμενο σημείο όμως σκέφτομαι «θες απάντηση πουλάκι μου;» και βγαίνει το αρβανίτικο από μέσα μου σε άπταιστα γαλλικά (είναι φοβερό το πώς παίρνει μπροστά η γλώσσα όταν έχεις φορτώσει) κι αρχίζω να του λέω ότι δε νομίζω ότι έχουμε κάτι να πούμε, κι από πού κι ως που πήρε το δικαίωμα να κάνει αυτή την ενέργεια και επιπλέον να θεωρήσει ότι θα μπορούσα να ανταποκριθώ, και πώς είναι δυνατόν να με αγαπάει που λέμε ένα γεια αφού δε με γνωρίζει… κι εκεί που τα λέω μου πετάει με ύφος ημι-μπλαζέ ένα «εσύ είπες ότι είσαι ελεύθερη» και με αποτελειώνει.

Διότι έχει δίκιο ο άνθρωπος. Τί ζητάς τα ρέστα μανδάμ; Εδώ τα ελεύθερα κορίτσια είναι διαθέσιμα, οπότε αν τα θέλουν τα διεκδικούν χωρίς πολλά πολλά. Ε ναι λοιπόν, πήγε να βγει και από πάνω ο αρραβωνιάρης, ότι τάχα του έδωσα πράσινο φως!

Πολύ ψύχραιμα ανασυντάσσομαι και του λέω ξερά ότι το ελεύθερη δε σημαίνει και διαθέσιμη («être célibataire ne signifie pas disponible» με ύφος «Δυναστεία» - πςςςςςςςς το’χω το γαλλικό τελικά!) και τέλος η κουβέντα! Έκλεισε το ζήτημα. Cest fini!!!

……………………………

Από τότε συναντάω τον αρραβωνιάρη σχεδόν κάθε μέρα, στο ίδιο σημείο. Έχω κόψει τα χαμόγελα. Εκείνος ανάλογα με το πώς έχει ξυπνήσει το πρωί ή, όπως λέει η Ρ., ανάλογα αν έχει πάρει τα χάπια του ή όχι (η Ρ. είναι πεπεισμένη ότι ο αρραβωνιάρης παίρνει ψυχοφάρμακα) τη μια δε μιλάει, την άλλη λέει γεια με μάτι που γυαλίζει, την παράλλη έχει αυτό το μειδίαμα που με ανατριχιάζει, αλλά ΟΚ, μετά από σχεδόν δύο χρόνια έχει γίνει κι αυτό ρουτίνα και συνεχίζω να απολαμβάνω την 24/7 ασφαλή οικεία μου ala marocain!!!

2 σχόλια: