Ο ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑΣ (PART 1/3)

Μετακομίζω στο καινούργιο μου διαμέρισμα, 18 Rue Normandie, 5^ος όροφος, Νο 40 (για όποιον θέλει να μου κάνει έκπληξη). Σε αντίθεση με την πρότερη εμπειρία μου στη Μαδρίτη (όπου για καμιά εβδομάδα ένιωθα σαν να με είχαν βάλει τιμωρία και κοιμόμουν στον καναπέ γιατί δεν είχα ούτε ένα σεντόνι) τακτοποιούμαι αμέσως και νιώθω ένα με το περιβάλλον (μάλλον θα είναι το άσπρο-μαύρο-γκρι που βοήθησε).

Στάση 1: Τα βασικά. Καφετιέρα (πάλι, αλλά βελτιωμένη έκδοση), τοστιέρα (πάλι – πρέπει να έχω επενδύσει πολλά λεφτά σε τοστιέρες από τότε που ήμουν φοιτήτρια), χαλάκια μπάνιου (δύο, διότι αγάπες μου έχω ΔΥΟ μπάνια – σε εσάς που δεν έρχεστε το λέω!!!), κάδους σκουπιδιών (κουζίνας – μπάνιου/ων), λαμπατέρ, σιδερώστρα (για τη Roukaya – της πήρα δώρο πριν καν τη γνωρίσω), κάδο για τα άπλυτα (τέτοιο πρώτη φορά αγόρασα – τί τα έκανα πριν;;;), στεγνωτήρι για τα πιάτα (μπλε κακάσχημο, αλλά το μόνο που βρήκα – φαίνεται είναι είδος προς εξαφάνιση σε αυτή την πόλη) και διάφορα άλλα «τζουμπλέκια» που πρέπει να υπάρχουν σε ένα σπίτι για τις βασικές λειτουργίες… Όλα τα παραπάνω αγοράστηκαν στο Μαροκινό ΙΚΕΑ που λέγεται ΚΙΤΕΑ (μιλάω σοβαρά) και το οποίο έχει ότι το ΙΚΕΑ, αλλά με μια δόση αραβικού styling, το οποίο δεν το λες και «στη φτήνια», αλλά ΟΚ.

Στάση 2: Super Market – χωρίς λίστα. Το καλύτερο μου!!! Καθαριστικά, απορρυπαντικά, χαρτιά παντός είδους και χρήσης, αφρόλουτρα, σαμπουάν, περιττά αφρόλουτρα και σαμπουάν, τάπερ, φαγώσιμα και πόσιμα, ακόμη πιο περιττά φαγώσιμα κλπ. Χλιδή!!! Όπως τότε που μπαίναμε με τον Θ. στο TESCO σαν να ήταν λούνα παρκ και αγοράζαμε ότι μας έκανε κέφι, έτσι για το γούστο και τη χαρά της στιγμής ρε παιδί μου!!! Τώρα ο Θ. έχει παιδί κι εγώ κέφι και γούστο. Χαρά έχουμε και οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του…

Φτάνω με το αυτοκίνητο (ΝΑΙ, οδηγώ στην Καζαμπλάνκα!!! Αυτή η εμπειρία είναι ένα επεισόδιο και βάλε από μόνη της…), παρκάρω μπροστά στην είσοδο (ευτυχώς, διότι το να παρκάρεις σε αυτή την πόλη είναι θέμα μεγάλης κωλοφαρδίας και κυρίως σωστών κονέ) και αρχίζω να βγάζω σακούλες, κουτιά και όλα τα συμπαρομαρτούντα… Δεν προλαβαίνω να σηκώσω κεφάλι από το χάος που έχει απλωθεί στο πεζοδρόμιο μπροστά μου και ήδη βρίσκεται δίπλα μου ο «θυρωρός» / ασφάλεια / «παιδί για όλες τις δουλειές» της πολυκατοικίας (διότι είπαμε, ασφάλεια 24/7 και είμαστε και στην καρδιά του «κυριλέ»).

Αρχίζει να αρπάζει τις σακούλες, εγώ μαζεύω ότι απέμεινε και, πριν προλάβω να κάνω δυο βήματα, πίσω αυτός για να πάρει τα υπόλοιπα. Λέω στον εαυτό μου, «έτσι είναι εδώ, χαλάρωσε, δες το ως βοήθεια από τον πλησίον σου ρε παιδί μου»!!!

Στέκομαι και περιμένω το ασανσέρ με τα χέρια φουλ και του γνέφω ότι ξανακατεβαίνω να πάρω και τα υπόλοιπα (όχι, δε θα ανέβαινε και στο διαμέρισμα, αρκετά!). Σε ένα λεπτό είμαι πάλι κάτω κι έχω ήδη βάλει ένα 20άρικο στην τσέπη (dirham όχι ευρώ) για να τον χαρτζιλικώσω όπως μου έχει διδάξει ο «φλώρος». Τον βλέπω λοιπόν μπροστά στο ασανσέρ σαν γύφτικο σκεπάρνι και σηκώνοντας τις τελευταίες σακούλες κάνω να του βάλω στο χέρι το 20άρι λέγοντας ένα γλυκύτατο, ευγενικότατο και ταπεινότατο «merci beaucoup»… κι έρχεται η παγωμάρα!!!

Πετάγεται σαν να τον χτύπησε ρεύμα, σηκώνει τα χέρια σαν να παραδίνεται και μου λέει με μάτια βουρκωμένα (κυριολεκτώ σας το ορκίζομαι), «όχι, όχι… δε θέλω… εγώ για εσένα θα έκανα τα πάντα!!!» (μην περιμένετε να το αποδώσω αυτό στα γαλλικά, αλλά έτσι είπε).

Κάγκελο εγώ. Τραβιέμαι πίσω κι αρχίζω τα «συγγνώμη και δεν ήθελα να σε προσβάλλω, αλλά να, έτσι ξέρω ότι γίνεται εδώ» και ξανά μανά συγγνώμη κι από μέσα μου να ρίχνω Αλλάχ και Μωάμεθ στον «φλώρο» που με «έκαψε» με τις οδηγίες διαβίωσης εις το εξωτικό Μαρόκο… Μόλις συνερχόμαστε ο καθένας από το δικό του σοκ, τον ρωτάω αν μου επιτρέπει να τον κεράσω ένα καφέ (θα πήγαινα να πάρω για μένα από δίπλα, διότι ακόμη η καφετιέρα δεν είχε μπει σε λειτουργία) και bingo, το πέτυχα!!! Αυτό ήταν αποδεκτό…

Το πήραμε το ματς στο σφύριγμα και χωρίς κόκκινη κάρτα…

Όπως καταλαβαίνετε, από εκείνο το περιστατικό και μετά, αν δεν έρθει άνθρωπος με το χέρι ορθάνοιχτο και ύφος «δώσε κάτι μωρή!!!» δε δίνω φράγκο οικειοθελώς παρά μόνο στις γνωστές και επιβεβαιωμένες δύο κατηγορίες: τα κονέ για parking (“le guardian” – που εδώ σημαίνει ο φύλακας του δρόμου και όχι η αγγλική φυλλάδα, αν και ομολογουμένως ακούγεται πολύ σικ) και τα παιδιά – κουβαλητές του super market (δεν αναφέρομαι σε ζητιάνους γιατί θα βαρύνει πολύ το κλίμα). ΤΕΛΟΣ.