Inshallah!!!

Είχα ακούσει ιστορίες για τους Άραβες και πόσο ιδιαίτεροι είναι στην επικοινωνία, ειδικά όσον αφορά σε συνεργασίες, διαπραγματεύσεις και όλα αυτά τα «ενδιαφέροντα» που διαδραματίζονται στον επαγγελματικό χώρο. Αυτό που δεν είχα καταλάβει, πριν την εμπειρία ala Marocain, ήταν το μέγεθος του "δράματος"!!! Δυστυχώς ή ευτυχώς το αντιλήφθηκα σχετικά νωρίς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαψα να εκπλήσσομαι. Διότι όσο ψυλλιασμένος και προετοιμασμένος να είσαι, έχουν ένα εξαιρετικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό και στην ανακατωσούρα.

Έχουν μοναδικό ταλέντο στην αποφυγή παντός είδους ανάληψης ευθύνης, ακόμη και όταν είναι οι καθ ’ύλην αρμόδιοι. Μαγικό!!! Νομίζω ότι κατά βάθος τους ζηλεύω… Μπορούν να πουν τα πάντα για να μη δεσμευτούν σε τίποτα και το κάνουν με την «ευλογία του Θεού» (εδώ σε θέλω… πας κόντρα σε τόσο δυνατό επιχείρημα;;;). Διότι και να πάρουν την ευθύνη, και να εγκρίνουν μια απόφαση, και να κλείσουν ένα ραντεβού, αν δε θέλει ο Θεός;;; Οπότε στο «δυτικοαναθρεμμένο» μεν, εξωτικό δε, Μαρόκο η λέξη κλειδί είναι μια: ΙΝΣΑΛΛΑΧ!!!

«Ινσαλλάχ» (Inshallah) σημαίνει «Αν θέλει ο Θεός» και είναι η φράση που απαντάει σε ΟΛΑ!!! Αν είσαι μουσουλμάνος και αναφερθείς στο μέλλον χωρίς να ακολουθήσει το «Ινσαλλάχ» θεωρείται ύβρις και μπορεί να πέσει φωτιά να σε κάψει… Κατά συνέπεια, κλείνεις μια συμφωνία και λες από ευγένεια «Σας παρακαλώ στείλτε μου αύριο τα στοιχεία που συμφωνήσαμε», παίρνεις ως απάντηση «Ινσαλλάχ!». Ζητάς από έναν υφιστάμενο να ετοιμάσει κάτι για την επόμενη μέρα / εβδομάδα / μήνα, σου απαντάει «Ινσαλλάχ!». Λες σε κάποιον «Τα λέμε αύριο…» και αποκρίνεται «Ινσαλλάχ!»… και η λίστα μακραίνει και δεν έχει τελειωμό!!!

Στην αρχή το βρίσκεις αστείο, μετά γραφικό, στη συνέχεια σε εκνευρίζει και στο τέλος αρχίζεις να το λες κι εσύ όπως, όπου και όποτε σε βολεύει… Ρωτάει ο πελάτης, «Θα πιάσουμε τους στόχους στις πωλήσεις;» κι απαντάς με μειδίαμα και βλέμμα στον ουρανό «Ινσαλλάχ!». Σε ρωτάει ο υφιστάμενος «Θα πάρουμε αυξήσεις;» απαντάς «Ινσαλλάχ» (μην επαναλαμβάνομαι – ΝΑΙ – η αύξηση εδώ είναι υπαρκτή και αναμενόμενη). Αρχικά, γελάνε συγκρατημένα γιατί το βρίσκουν χαριτωμένο, αλλά όταν καταλάβουν ότι το εννοείς και δεν παπαγαλίζεις απλώς σε μια άγνωστη σε σένα γλώσσα, τους κόβεται το γελάκι… Η εκδίκηση (νομίζεις) είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο…
Αμ δε!!!

Έχουν κι άλλους άσους στο μανίκι… Διότι εδώ ισχύει η αρχή της μη άρνησης… Ρωτάς κάτι που θέλει απάντηση «ναι ή όχι» κι αρχίζει μονόλογος με εισαγωγή, κυρίως θέμα και επίλογο που μέχρι να ολοκληρωθεί έχεις ξεχάσει τι ρώτησες και που ήθελες να καταλήξεις, ενώ η συζήτηση έχει περάσει σε ένα από τα 15 υποθέματα (υπόθετα έπρεπε να τα λένε) που ανέφερε μέσα στο λογύδριο του ο συνομιλητής σου… Κάνεις απέλπιδες προσπάθειες να διακόψεις ευγενικά, με παταγώδη αποτυχία, ώσπου φτάνεις στο σημείο να θωρακίζεσαι στις σκέψεις σου μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο, προσπαθώντας να μη χάσεις τον πραγματικό στόχο της συνάντησης, συζήτησης κοκ.

Στο τέλος καταλήγετε να έχει πει ο καθένας τα δικά του (άρα να είναι πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του), αλλά να μην έχει υπάρξει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα ή απόφαση. Διότι αν κάνεις το λάθος και πεις «ΟΚ, δηλαδή που καταλήξαμε;;; Ναι ή όχι;;;» θα ξανακούσεις τα ίδια (κι απαράλλαχτα) και το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γίνεις κουδούνι από τις μαλακίες και παπαρολογίες!!! Το έπαθα πολλές φορές στην αρχή και στο τέλος το πήρα απόφαση ότι δε βγαίνει άκρη έτσι, οπότε ή τα γράφω επίσημα μπας και χαμπαριάσουν (και Ινσαλλάχ!) ή τα γράφω εκεί που δεν πιάνει η μελάνη…

Η παραπάνω παραπλανητική τακτική υιοθετείται και όταν η απάντηση είναι επί της ουσίας θετική (δηλ. «Ναι»), αλλά πρέπει να μπει σε τέτοιο πλαίσιο ώστε ο συνομιλητής σου να καλύψει όλες τις πιθανές παρερμηνείες (που ενίοτε είναι ανύπαρκτες), διότι με το «ναι» παίρνει ευθύνη, την οποία πρέπει να μπορεί να τινάξει από πάνω του με την πρώτη (κατ’ αυτόν) στραβή… Όταν η απάντηση είναι αρνητική, δε θέλεις να ξέρεις… Όχι μόνο πρέπει να σε πείσει, όχι μόνο πρέπει να νιώσει ότι έχει καλύψει τυχόν πιθανότητες ανατροπής, αλλά θέλει να του πεις και μπράβο στο τέλος για να ενισχύσει την αίσθηση του αλάθητου…

Το γλέντι αρχίζει όταν εσύ, η νεαρή (δε θέλω σχόλια) ξένη που οφείλεις να τους «υπηρετείς» (αυτό βάλτε το σε πολλά εισαγωγικά), σε αντίστοιχες φάσεις, που νομίζεις ότι οφείλεις να δώσεις μια σαφή απάντηση, πετάς ξερά και ηχηρά ένα (δύο ή τρία) «ΟΧΙ», σαν το υποτιθέμενο του Μεταξά!!! Παγωμάρα.

Δεν ξέρουν να ακούνε στη λέξη «όχι». Αυτό φαίνεται και γλωσσολογικά (ειδική δεν είμαι, αλλά…), αν λάβεις υπόψη ότι στα αραβικά το «όχι» είναι «λα», δηλαδή μια μουσική νότα που, όπως και να έχει, το ελαφραίνει λίγο το πράμα – πράμα όπως οτιδήποτε αντιπαθητικό, μην τα ξαναλέμε… Προσωπικά, πεθαίνω με κουβέντες αγνώστων που πιάνει το αυτί μου στο δρόμο και εκεί που πέφτουν τα αλαμπουρνέζικα ακούς ένα «λαλαλαλαλαλαλαλα…» (τραγουδιστά και με έμφαση) και σου έρχεται η επιθυμία να αρχίσεις κι εσύ να αλαλάζεις στα κουτουρού… «Όχιοχιοχιοχιοχιοχιοχιοχιοχι… Μηηηηηηηηηηηηη!!!!!»

Στις πρώτες συναντήσεις («γνωριμίας» σαν τα συνοικέσια) αντιμετώπιζαν τα «όχι» και «δε γίνεται» ψύχραιμα, θεωρώντας μάλλον ότι θα συνετιστώ και την επόμενη φορά θα αλλάξω τροπάριο… Μετά από απανωτές απογοητεύσεις, πλέον έχουν αποδεχτεί το «θράσος» και την «αυθάδειά» μου, αλλά μου ρίχνουν καντήλια (ή ότι άλλο ρίχνουν εδώ) με το που γυρίσω την πλάτη μου και κάνουν παράπονα μεταξύ τους ή σε ντόπιους συνεργάτες μου, ώστε να τα μάθω…

Ειλικρινά σας μιλάω, δεν παλεύονται. Δεν τους αρέσουν τα «όχι», αλλά δε λένε ποτέ «ναι». Είναι απίστευτα κουραστικοί και μπορούν να σε εξοντώσουν με την αναβλητικότητα και τον ζαμανφουτισμό τους… Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως σε όλους τους κανόνες, αλλά αυτές τις τρώει η μαύρη τρύπα του συστήματος, διότι χαλάνε την ησυχία του «κατεστημένου».

Οι ικανοί χρίζονται ανίκανοι, οι γνώστες ενοχλούν διότι κάνουν πιο εμφανή την άγνοια των υπολοίπων, τα «κέντρα αποφάσεων» άγονται και φέρονται από πολιτικάντηδες ή φαντάσματα της εξουσίας, όσοι είναι κοντομπατζανάκηδες του Βασιλέως (βεβαίως βεβαίως) είναι «δύναμη» και όσοι νομίζουν ότι έχουν δύναμη επειδή είναι γαμπροί ή ανίψια των «δημοκρατικά» εκλεγμένων («εκλεγμένοι» από το «περιβάλλον του Βασιλέως – βεβαίως βεβαίως) είναι γελασμένοι και τρέμει το φυλλοκάρδι τους κάθε φορά που αλλάζει το πολιτικό σκηνικό…

Οπότε, ως επί τω πλείστον συνεργάζεσαι με τυπάκια που κάποιος, κάπου, κάπως τα βόλεψε και τα οποία έχουν πλήρη άγνοια της μπίζνας για την οποία καλούνται να συντονίσουν, συζητήσουν, αποφασίσουν, εγκρίνουν, διευκολύνουν και άλλα ρήματα ενεργητικής φωνής που προϋποθέτουν μια δόση σοβαρότητας και ευθύνης… Άρα;;;

Άρα, ΙΝΣΑΛΛΑΧ και πάνω τούρλα!!!

……………………………………………………..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1: Παρά τη σύντομη αναφορά στο υφιστάμενο προσωπικό, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μοιραστώ λεπτομέρειες, διότι δε θα τελειώσω ποτέ την αφήγηση σχετικά με την παντελή έλλειψη υπευθυνότητας, σοβαρότητας και επαγγελματισμού. Φυσικά και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι ελάχιστες και ενίοτε επιρρεπείς…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Αν μου έλεγε κάποιος πριν 10-15 χρόνια ότι θα έφτανα σε αυτά τα επίπεδα υπομονής και ανεκτικότητας, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον τρελό και θα του κρέμαγα κουδούνια… Ελπίζω στο άμεσο μέλλον ή να τους στείλω όλους στα τσακίδια ή, σε αντίθετη περίπτωση, να αγιοποιηθώ… ΙΝΣΑΛΛΑΧ!!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί αποκύημα της φαντασίας της συντάκτριάς του, η οποία, δόξα τον Αλλάχ, έχει γίνει εξπέρ στο αυτοπαραμύθιασμα και στις φακές!!!