Τρίτη 7 Μαΐου 2013

ΑΓΑΠΗ Χ 3 (ΚΑΙ ΒΑΛΕ...) : ΛΑΜΠΡΙΝΗ


Το 1980-81 γνώρισα στο Παλ. Φάληρο της «εξ αγχιστείας» μάνα μου… Γιόρταζε προχθές (Πάσχα) η Λαμπρινή που χαϊδευτικά τη φωνάζαμε Μπιμπή και ήταν από τους πιο λαμπερούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει (όνομα και πράγμα). Μετακόμισε με τον άντρα της, τον αγαπημένο γλυκό Δήμο, στον ίδιο όροφο με εμάς λίγους μήνες αφού είχαμε αρχίσει να νιώθουμε «σπίτι μας» κι έμελλε να γίνουν η οικογένεια μας…

Καμιά 10αριά χρόνια μικρότερη από τους γονείς μου, Νο1 Εμπορική Αντιπρόσωπος γνωστής εταιρείας καλσόν και εσωρούχων, η Μπιμπή ήταν ο ορισμός του πληθωρικού ανθρώπου μέσα – έξω. Ψηλή και πάντα με περιττά κιλά (παρά τα κιλά της, πολλές θα ζήλευαν τους λεπτούς αστραγάλους της), έντονα χαρακτηριστικά και ένα τεράστιο χαμόγελο, ήταν από αυτές τις σούπερ γυναίκες που τα καταφέρνουν σε όλα τέλεια!!! Πρώτη επαγγελματίας, αμίμητη οικοδέσποινα, αεικίνητη και ακούραστη… Μοναδικό πλάσμα!!! Η Μπιμπή στα 30-35 της είχε ταξιδέψει στα πιο υπέροχα μέρη (με τις ώρες με άφηνε να χαζεύω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της) και είχε ακόμη έντονη δίψα για επόμενα ταξίδια και ακόμη πιο έντονες εμπειρίες… Ήταν «περιβόλι», όπως λέει για αυτούς τους ανθρώπους η Ρ.

Ήταν απίστευτο το πόσο συχνά έκανε καλέσματα και πάρτι, με την οποιαδήποτε αφορμή. Δε νομίζω ότι έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο με τόση ενέργεια και διάθεση για διασκέδαση με καλούς φίλους – με τόσους καλούς φίλους. Διότι η Μπιμπή και ο Δήμος ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί και είχαν έναν τρομερό κύκλο από άτομα κάθε λογής και ηλικίας…

Η αμοιβαία αδυναμία της μιας στην άλλη νομίζω ότι εκδηλώθηκε σχεδόν ακαριαία – σαν κεραυνοβόλος έρωτας. Εγώ θαμπώθηκα από αυτό το υπερκινητικό πλάσμα που εξέπεμπε αγάπη (μάλλον γιατί «ταυτίστηκα») κι εκείνη είδε στο πρόσωπό μου την πιτσιρίκα που θα ήθελε για κόρη της (μάλλον γιατί επίσης ταυτίστηκε). Η μητέρα μου δέθηκε πολύ γρήγορα με την Μπιμπή, όπως και ο Γιωργούλης, και ακριβώς επειδή την αγάπησε, της άρεσε ιδιαίτερα που είχαμε αυτή τη σχέση. Νομίζω ότι από τα 5-6 μου και για καμιά 10αριά χρόνια ζούσα σε δύο σπίτια και ο διάδρομος του ορόφου μας ήταν μέρος τους, αφού πηγαινοερχόμουν με τις πυτζάμες, για να μην πω με το βρακί (!!!).

Πηγαίναμε παντού μαζί (ή μάλλον με πήγαινε). Από παραστάσεις χορού μέχρι αγώνες μπάσκετ και από «ταξίδι» στην Κηφισιά για παγωτό στα Igloo (το πρώτο και μοναδικό που είχε ανοίξει) μέχρι παιδικά πάρτι… Ήμουν η προέκτασή της και ήταν η «δεύτερη μάνα» μου.

Πανέξυπνη με μοναδικό χιούμορ και ταλέντο στον αυτοσαρκασμό, έδινε πάντα συμβουλές που δεν έμοιαζαν κήρυγμα, με έναν τρόπο ανάλαφρο και την ίδια στιγμή ουσιαστικό… Εκείνη μου έφερνε πάντα στα γεννέθλιά μου το καινούργιο μαγιό της σεζόν, με φώναζε να της κάνω παρέα όταν έκανε τις ετοιμασίες για τα πάρτι της (πάντα έφτιαχνε τις αγαπημένες μου κρέπες με ζαμπόν και μπεσαμέλ), μου έκανε τις πρώτες κουβέντες για γκομενιλίκια (είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν σε συνεννόηση με την Πιτσούλα), με άφηνε με τις ώρες να χορεύω στο σαλόνι της και μετά μου ζητούσε να της δείξω τη «χορογραφία»… ενώ ο Δήμος έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες για να καθίσω κάτω έστω 5 λεπτά (θυμάμαι μια φορά, ένα από τα συνήθη βράδια που αράζαμε και οι πέντε σπίτι τους για να δούμε τηλεόραση - νομίζω τότε συγκεκριμένα «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας» - μου έβαλε στοίχημα ότι δεν μπορούσα να κάτσω 10 λεπτά ακίνητη, το οποίο, φυσικά, έχασα).

Τόσο διαρκής αλλά και ουσιαστική ήταν η σχέση μας που είχα πλέον αποκτήσει επίκτητα χαρακτηριστικά της και αυτοί που δε μας ήξεραν με περνούσαν για παιδί της. Δεν αλλάζω την Πιτσούλα μου με τίποτα, αλλά αν υπήρχε θέση πρώτης επιλαχούσας, την είχα δώσει στην Μπιμπή χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς καθόλου σκέψη!!!

Για μια 5ετία περάσαμε την περίοδο «Αγάπη Χ 5», διότι, όπως μάλλον έχει ήδη διαφανεί, αναπτύχθηκε μια δυνατή φιλία μεταξύ των δύο ζευγαριών (με εμένα στη μέση) και οι δύο οικογένειες γίναμε μια. Μαζί στα ταβερνάκια μέρα παρά μέρα  για φαγητό το βράδυ (αν όχι κάθε μέρα), μαζί στις εκδρομές (όταν το επέτρεπαν οι ρυθμοί του πατέρα μου), μαζί στις βεγγέρες το καλοκαίρι, μαζί καλωσορίσαμε την έγχρωμη τηλεόραση (αν δεν ήταν η Μπιμπή, εμείς μπορεί να είχαμε ασπρόμαυρη ακόμη και σήμερα), μαζί πανηγυρίσαμε το Ευρωμπάσκετ του ’87 (τότε είχαμε ήδη γίνει «Αγάπη Χ 6» αφού είχε μπει στη ζωή μας η Ουρανία – δεύτερο όνομα και πράγμα, αφού επρόκειτο για «θεόσταλτο» πλάσμα ακόμη και για μένα, που πιστή δε με λες…).

Η Μπιμπή και ο Δήμος απέκτησαν την κόρη τους όταν εγώ ήμουν 10 ετών και ο κύκλος φροντίδας και αγάπης διευρύνθηκε. Η μητέρα μου μάθαινε στη νέα μάνα τα κόλπα κι εγώ ένιωθα σαν να είχα αποκτήσει το αδερφάκι που για χρόνια ονειρευόμουν… Απίστευτη χαρά και ενθουσιασμός… Άλλη μια δυνατή εμπειρία για μένα που έβλεπα στην πράξη ότι η αγάπη δε γεννιέται αλλά γίνεται, αρκεί να το θέλεις πολύ και να είσαι συνειδητοποιημένος. Όπως της έλεγε κάθε βράδυ που την έβαζε για ύπνο, από ημερών, η Μπιμπή δεν έφερε στον κόσμο την Ουρανία από την «κοιλίτσα» της, αλλά από την «καρδούλα» της. Την πρώτη φορά που το άκουσα, μαγεύτηκα… Ήξερα τα περί υιοθεσίας - άλλωστε ήμουν εξοικειωμένη με την έννοια παρά το νεαρό της ηλικίας μου - αλλά δεν είχα ακούσει καλύτερη περιγραφή, ούτε γνώριζα κάποιον τόσο έτοιμο να το μοιραστεί εξαρχής…

Η Jojoba (χαϊδευτικό που της έβγαλε η Πιτσούλα, εμπνευσμένη από μια διαφήμιση) έγινε το κέντρο του μικρόκοσμού μας. Η μάνα μου την έκανε μπάνιο κάθε βράδυ και όταν «ξεπετάχτηκε» λίγο εγώ της έδινα το γάλα της πριν κοιμηθεί, ενώ είχα οικειοθελώς αναλάβει και χρέη «τσεκαδόρου», διότι η τεχνολογία δεν είχε ακόμη θέσει στη διάθεσή μας αυτά τα ματζαφλάρια τύπου walkie talkie για να ακούς αν αναπνέει το μωρό σου εξ αποστάσεως (μεγάλη εφεύρεσις)... Όπως ήταν αυτονόητο, προστέθηκαν και τα παιδικά πάρτι στο ετήσιο πρόγραμμα!!! Μετά από τόσα χρόνια, έχω μείνει με την αίσθηση πως κάθε 15 μέρες όλο και κάποια γιορτή γινόταν στης Μπιμπής, ενώ για μένα «κάθε μέρα ήταν γιορτή», μέχρι που άρχισα να κάνω και τα δικά μου πάρτι / συγκεντρώσεις, όχι με την ίδια συχνότητα, αλλά σίγουρα με την ίδια και περισσότερη ένταση…

Μια χρονιά, πήγαινα πρώτη ή δευτέρα γυμνασίου, είχα καλέσει 4-5 φίλες μου για να αράξουμε χαλαρά, να τα πούμε, να δούμε βίντεο κλιπ στο νεοφερμένο τότε MTV, να τσιμπήσουμε τίποτα κλπ. Μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, χοροπηδούσαμε στον αέρα, τραγουδούσαμε, σχεδόν με στριγκλιές, και γελάγαμε τόσο δυνατά που στην πολυκατοικία νόμιζαν ότι είχα καλέσει 50 άτομα… Όταν ο Δήμος χτύπησε την πόρτα για να φωνάξει τον Γιωργούλη να δουν αγώνα «από ’κει», έμεινε άναυδος που αντίκρισε μόνο μια χούφτα πιτσιρίκες… Αχ, ρε Bon Jovi εκτεθήκαμε!!!   

Γύρω στο ’90, οι φίλοι μας, στο πλαίσιο «εξασφάλισης» της κόρης τους και ακολουθώντας την τάση της εποχής λόγω ευνοϊκών συνθηκών, πήραν την απόφαση να αγοράσουν σπίτι κι επειδή το Παλ. Φάληρο ήταν αρκετά ακριβό, μετακόμισαν στα «ανερχόμενα» Μελίσσια. Ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία χαρά που τόσο αγαπημένα πρόσωπα πραγματοποιούσαν ένα ακόμη όνειρο κι από την άλλη βαθειά στενοχώρια που χάναμε μέρος της οικογένειάς μας… Νομίζω ότι αυτή η απώλεια ήταν από τις μεγαλύτερες που είχα βιώσει μέχρι τότε, διότι ναι μεν μας χώριζαν μερικά μόνο χιλιόμετρα, αλλά για κάποιον στην ηλικία μου που δεν οδηγούσε, η απόσταση έμοιαζε πολύ μεγαλύτερη… Φυσικά και δεν χαθήκαμε. Φυσικά και με την πρώτη ευκαιρία πηγαινοερχόμασταν Παλ. Φάληρο – Μελίσσια στο χαλαρό, αλλά η κοινή μας καθημερινότητα ανήκε στο παρελθόν…

Κάποια χρόνια μετά συνειδητοποίησα, με βίαιο τρόπο, ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, ακόμη κι αν συνεχίζαμε να μένουμε στον ίδιο όροφο… Εγώ μεγάλωνα και την «έκανα» σιγά-σιγά, οι υποχρεώσεις αυξάνονταν ή απλώς φαίνονταν πιο «βαριές» οπότε, κατά συνέπεια, τα πηγαινέλα μειώθηκαν, η Jojoba άρχισε σχολείο και η Μπιμπή δούλευε πιο πολύ από ποτέ, διότι ο χώρος της περνούσε «κρίση» (ανάθεμα αυτές τις κρίσεις!!!). Παρόλα αυτά, η τηλεφωνική επικοινωνία ήταν σχεδόν καθημερινή και η αγάπη, αγάπη!!!

Τα Χριστούγεννα του 1994 γύρισα μετά από τους πρώτους 3 μήνες στην Αγγλία για να μάθω ότι η Μπιμπή είναι σοβαρά άρρωστη, να τσακωθώ άσχημα με την Πιτσούλα που δε μου είχε πει τίποτε στο τηλέφωνο (πόσο κακή συνήθεια να σε «προστατεύουν» ερήμην σου λες και είσαι ανήλικο) και να κατέβω την επόμενη μέρα σαν τρελή τις σκάλες για να τη συναντήσω στην είσοδο του σπιτιού (είχαμε μετακομίσει πριν ένα χρόνο) για να ανεβούμε τον ένα όροφο μαζί, αργά, διότι δεν υπήρχε ασανσέρ και το ότι είχε έρθει να με δει ήταν από μόνο του υπέρβαση (και υπερβολή)… «Μόνο για σένα, ρε άτιμη…» μου είχε πει κι εγώ την κοιτούσα σαν αποχαυνωμένη και από μέσα μου καταριόμουν θεούς και δαίμονες που πήραν την ενέργεια από αυτό το κορμί και άφησαν τη λαχτάρα στα σπιρτόζικα μάτια να υποφέρει… Υπέροχο βράδυ… Γλυκό, όπως πάντα κοντά της, και με γέλια παρά τον πόνο… Έτσι τα ξόρκιζε αυτά!!!

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, διότι παρά τις αυστηρές υποδείξεις / οδηγίες των γιατρών, η Μπιμπή αρνήθηκε να σταματήσει να «ζει» για να ζήσει…

Όσο άντεχε συνέχιζε να κάνει ότι και πριν, από πείσμα, από άρνηση, από έλλειψη επιλογών… Δεν έχει σημασία… Σημασία έχει ότι οι τελευταίες της στιγμές / εικόνες ήταν σε μια αγαπημένη της παραλία, ενώ έπρεπε πλέον να τις βλέπει μόνο σε καρτ ποστάλ.

Δε θα περιγράψω πως ένιωσα… Δεν περιγράφεται…

Η Πιτσούλα ήταν για χρόνια «θυμωμένη» μαζί της που «πήγε γυρεύοντας», ο Γιωργούλης έχασε τη μικρή του αδελφή (μα πόσο έμοιαζαν σε κάποια πράγματα) και το κενό έμεινε κενό, ακόμη και μετά από περίπου 20 χρόνια…

Όταν αντέχουμε να το συζητήσουμε, ή όταν η σκέψη μου γυρνάει εκεί, επαναλαμβάνω πάντα σαν mantra (δε γράφω «μάντρα» για προφανείς λόγους) ότι ήταν σαν να το ήξερε και να το περίμενε όλη της τη ζωή. Για αυτό ζούσε τόσο έντονα την κάθε στιγμή και δεν άφηνε λεπτό να πάει χαμένο… Μας γέμισε αναμνήσεις για δυο ζωές και θέλω να πιστεύω ότι έφυγε ικανοποιημένη που δεν άφησε πολλά πράγματα για «αύριο»… Ακόμη και για το πλάσμα της, τα είχε φροντίσει όλα – ότι σημαίνει αυτό το «όλα» χωρίς την παρουσία της…  
 

 
.....................................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου