Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΤΟΝ ΑΛΗΤΗ ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΑΠΗΣΑΝ, ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ ΟΥΔΕΙΣ!!!


Ξυπνάω στον καναπέ. Λίγο πιασμένη, αρκετά πρησμένη, πολύ άκεφη. Μόλις κοιτάζω τα μούτρα μου στον καθρέφτη το πολύ έγινε πάρα πολύ και, ως άμυνα, κατευθύνομαι αμέσως στην καφετιέρα. Ανάβω τσιγάρο και αναβάλλω την πρώτη συνάντηση της ημέρας για το απόγευμα (όχι, δεν είμαι σε θέση να ανταποκριθώ στα «δύσκολα»). Άνοιγω την τηλεόραση. Για να είμαι ακριβής μάλλον είχε μείνει ανοιχτή, όπως και το λαμπατέρ, αλλά το ξεπερνάμε… Στέλνω την καλημέρα μου κάπου στην Αθήνα, τσεκάρω το FB, ανάβω δεύτερο τσιγάρο. Κάτι γίνεται σιγά-σιγά… και κάτι άλλο μου λέει να μην ξεκινήσω τη μέρα. Δεν έχω όμως επιλογή…

Τελειώνω την πρωινή ιεροτελεστία (ντους, ντύσιμο, μαλλιά, τσεκάρισμα τσάντας κλπ.) και ξεκινάω για το γραφείο, σχεδόν με τα μάτια κλειστά. Πέφτει το βλέμμα μου στο είδωλό μου σε κάποια βιτρίνα και ψιλοσκιάζομαι (μάλλον είχα κλειστά τα μάτια κι όταν ντύθηκα), αλλά αντιπαρέρχομαι με τίναγμα μαλλιού και ύφος «Δυναστεία».

Η ημέρα στο γραφείο ξεκινάει χωρίς εκπλήξεις (τόσο δράμα ζήσαμε αυτή την εβδομάδα, δε χρειάζεται άλλο – θα μας λυπήθηκε ο Αλλάχ, ο οποίος παρεμπιπτόντως ακόμη γελάει). Πίνω τον πρώτο καφέ (της δουλειάς). Απαντάω σε email. Συνεννοούμαι για διάφορα με τα αγόρια του marketing (επίτηδες το αναφέρω για να σας εξάψω την φαντασία). Μιλάω με Αθήνα για διάφορα σημαντικά και ασήμαντα κι εκεί που κάνω ένα διάλειμμα για να μιλήσω στο τηλέφωνο με την εξαδέλφη Δ. (ένα post της στο FB με θορύβησε πρωί-πρωί), σκάει ο Mr. Wolf (έχω να τον αναφέρω καιρό, οπότε να υπενθυμίσω ότι πρόκειται για Έλληνα μανατζαραίο, με –αι γιατί μου κολλάει καλύτερα, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει) και μου λέει «Σε θέλω, έχουμε σοβαρό πρόβλημα με το Ρ.».

Σώπααα;;; Έχουμε πρόβλημα; Εμείς; Αδύνατον!!! Εμείς δεν έχουμε ποτέ προβλήματα, πώς έγινε αυτό;;; Σηκώνομαι από την καρέκλα ρίχνοντας μπινελίκια από μέσα μου (τελικά αυτά τρώγονται, ρίχνονται ή και τα δύο;;;) και ρωτάω τί μαλακία έγινε πάλι… Ο εν λόγω «κύριος» Ρ. είναι υπεύθυνος για τα “facilities”, δηλαδή έχει αναλάβει να τρέχει διάφορα διαδικαστικά σχετικά με τα αυτοκίνητα της εταιρείας, τη συντήρηση και τις ανάγκες του κτιρίου και εξυπηρετεί γενικώς καταστάσεις – κάτι σαν μπαλαντέρ. Πρώην μπάτσος - είναι από αυτές τις φιγούρες που νιώθεις, με το που τις βλέπεις, ότι κάτι δεν πάει καλά… Με μέτριο μισθό για τα δεδομένα της χώρας, είναι πάντα άφραγκος, αλλά ντυμένος στην τρίχα, έχει πάντα πολλά προβλήματα (οικογενειακά, οικονομικά και τώρα τελευταία «υγείας) και αποζητά υποστήριξη και κατανόηση με ύφος Ξανθόπουλου στα πολλά ντουζένια…

Δεν τον εμπιστεύτηκα ποτέ (άλλη μια από τις προσλήψεις που κληρονόμησα), αλλά επειδή γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις, έβαζα νερό στο κρασί μου, ενώ με «έτρωγε». Σε επανειλημμένες κουβέντες με τον Wolf εξέφραζα την επιθυμία να τον διώξουμε, αλλά όλο έδινα τόπο στην οργή γιατί, πάνω απ’ όλα, είμαστε και άνθρωποι με ευαισθησίες(!!!) και είχαμε (πάντα) πιο μεγάλα ψάρια να «πιάσουμε» (αυτή δεν είναι εταιρεία, είναι το κλουβί με τα λαμόγια)!!! Ε, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη (εδώ κυριολεκτούμε), τρεις και τέλος…

Ο τύπος εξέδωσε πριν ένα μήνα νέες κάρτες καυσίμων (αυτές τις εταιρικές που δίνουμε στους υπαλλήλους για να έχουμε «έλεγχο» της κίνησης και των εξόδων), τις οποίες χρησιμοποιούσε σε ένα και μοναδικό βενζινάδικο και έπαιρνε τα φράγκα… Καλό;;;

Δε λέω, καλό ακούγεται σε πρώτη φάση, αλλά ρε αδερφέ, για πόσο;;; Την απατεωνιά τη σκέφτηκες, το πόσο γρήγορα θα σε ανακάλυπταν δεν μπήκες καν στη διαδικασία να το σκεφτείς!!! Εμ, εδώ σε θέλω μάγκα… Άμα την «κάνεις» να την κάνεις σωστά. Όχι να σε τσακώνουν πριν καλά-καλά το χαρείς. Διότι τα τιμολόγια είναι μηνιαία φίλε, οπότε τη στιγμή του ελέγχου βρεθήκαμε με δύο… Δε χρειάστηκε πάνω από μια ώρα για να καταλάβουμε τι παίζει… Busteeeeeeed!!! Μα πόσο βλάκας!!! Πόσο!!!

Ειλικρινά απογοητεύομαι με την ανθρώπινη βλακεία καθημερινά, αλλά είναι αυτά τα εξτραδάκια που σπάνε τα ρεκόρ. Πιο πολύ συγχύστηκα με την ηλιθιότητα του, παρά με την απάτη. Έχω δει κι έχω δει από τότε που κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά περιστατικά σαν αυτό πάντα με αφήνουν άφωνη, λόγω της έλλειψης υποτυπώδους εξυπνάδας από μέρους του «πονηρού» - του κουτοπόνηρου για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Το μετάνιωσε λέει… Θα δουλεύει τσάμπα λέει… Χαλί να τον πατήσουμε το χάλι, το μαύρο. Καλά, έτσι όπως πάμε θα μείνουμε τρεις και ο κούκος (που δε φέρνει και την άνοιξη)!!!

Έξαλλη εγώ, πιο πολύ με τον εαυτό μου για τις γαμωευκαιρίες που δίνω στα ρεμάλια και που αφήνω συχνά το ένστικτό μου σε δεύτερη μοίρα… Αυτά παθαίνεις από την πολλή «λογική», σου γυρνάει boomerang η «ευαισθησία»…


 

Με εκείνα και με τ’ άλλα, πήγα στη «δύσκολη» απογευματινή συνάντηση σαν να έχω πάρει ηρεμιστικά… Ανοσία στη μαλακία. Αυτό είναι το νέο μου μότο. Πόση να αντέξεις πια;;; Παίρνεις βαθιές ανάσες, ακούς μουσική στη διαδρομή, βρίζεις έναν-δυο που πετάγονται μπροστά σου, χαζεύεις λίγο θάλασσα και προσπαθείς να ανασυγκροτηθείς. Τα υπόλοιπα είναι απλά. Ο συνομιλητής σου σε κοιτάζει περίεργα που δεν έχεις τη συνηθισμένη σπίθα, ενώ εσύ λες αυτά που έχεις να πεις σαν να μη σε αφορούν, τον ευχαριστείς για τον χρόνο του και λες και μια χαριτωμενιά, έτσι για το φινάλε.

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ανάβεις τσιγάρο συγχαίροντας τον εαυτό σου σιωπηλά για την ηρεμία και την αυτοσυγκράτησή σου… Μπααα… Καμία αυτοσυγκράτηση.

ΑΝΟΣΙΑ ΣΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ!!!

ΤΕΛΟΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου