ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ & ΑΛΛΕΣ ΘΕΪΚΕΣ (KAI MH) ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ…

Ρε φίλε, σε ποιον να τα πω και να με πιστέψει; Όχι, πες μου εσύ που είσαι εδώ και παρόλα αυτά πάλι δυσκολεύεσαι… έλεγα και ξανάλεγα χθες στον Α., ενώ ξεκοκκάλιζα μια μπριζόλα γάλακτος στα «παϊδάκια» της γειτονιάς… Στις τηλεοράσεις του καταστήματος να παίζει κάποιον αγώνα από κάποιο πρωτάθλημα της Ασίας (!!!), γύρω τριγύρω τραπέζια με θορυβώδεις παρέες να πίνουν μπύρες και να τσιμπολογάνε γελώντας και εμείς σαν τη μύγα μες στο γάλα, όπως πάντα, να ξεφυσάμε (εγώ δηλαδή) και να αναρωτιόμαστε (μαζί) για το μέγεθος του θράσους των ανθρώπων και το μεγαλείο της βλακείας τους.

Εδώ και καιρό τα ρίχνω όλα στον ανάδρομο Ερμή, αλλά πολύ φοβάμαι πλέον, ότι ο Ερμής γύρισε σε ορθή πορεία και μόνο εμένα συνεχίζουν να μου πηγαίνουν όλα στραβά. Ανοιχτά θέματα σε εκκρεμότητα που δε λένε να κλείσουν, το σώμα μου που μετά από πολύ καιρό έχει πλέον αρχίσει να διαμαρτύρεται, ασυνεννοησία και ανακατωσούρα στο έπακρο και στραβές η μια μετά την άλλη εξαιτίας της έλλειψης επαγγελματισμού, σοβαρότητας και υπευθυνότητας από πολλά από τα φιντάνια που αποτελούν την «ομάδα» μου… Διαδικασίες που δεν ακολουθούνται, email που μένουν στα αζήτητα, μια κρίση Alzheimer  που έχει χτυπήσει ομαδικώς (διότι έτσι είναι οι «δεμένες» ομάδες, συμπάσχουν…) και εγώ μέσα στη μέση να προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου, τα μπόσικα και σώας τας φρένας. Αυτό το τελευταίο πολύ με προβληματίζει… Μα τόση αντοχή, τόση ισορροπία!!! Άλλοι έχουν λαλήσει με άλλα κι άλλα πιο «μικρά» κι εγώ εκεί (εδώ) βράχος!!! Δεν μπορεί κάπου θα μου βγει αυτό, να το δείτε… και, όχι, μη χασκογελάτε σκεπτόμενοι ότι μου έχει βγει ήδη, αλλά δεν το έχω καταλάβει… Ξέρω τι κάνω εγώ. Επίθεση, η καλύτερη άμυνα!!!

Διότι, αγαπημένοι μου, μπορεί να είμαι τρελή και αλλοπαρμένη στην προσωπική μου ζωή (γιατί πώς αλλιώς γίνεται;;;), το οποίο πολλοί αγάπησαν και άλλοι τόσοι εμίσησαν (ευτυχώς, οι πρώτοι είναι μακράν περισσότεροι), αλλά αν δεν ήμουν θα είχα καταλήξει κανονική τρελή με λευκό πουκαμισάκι με ανάποδο κρουαζέ και όλα τα λοιπά αξεσουάρ… Καλά, μπορεί και να υπερβάλλω λιγουλάκι, αλλά έτσι αισθάνομαι αυτό τον καιρό και ευχαριστώ τη μάνα μου, τον πατέρα μου και τους λοιπούς «συνενόχους» που με αγκάλιαζαν αρκετά όταν ήμουν μικρή, αλλά και στη συνέχεια, και μου έδωσαν (και δίνουν) πολλή αγάπη, ώστε να είμαι, αν μη τι άλλο, συναισθηματικά πλήρης και υγιής (με μικρά διαλείμματα ενίοτε, αλλά μην το κάνουμε θέμα)… Επίσης, τους ευχαριστώ (είναι που ήταν πρόσφατα τα Όσκαρ και έχω επηρεαστεί, κάντε λίγο υπομονή) που με άφησαν ελεύθερη να αναπτύξω κρίση και άποψη για τα πράγματα και κυρίως ενθάρρυναν (σε αυτό συνέβαλαν πολλά, μεταξύ των οποίων και η ανυπότακτη φύση μου) την «ανοιχτή» σκέψη μου και την άρνηση μου απέναντι σε οτιδήποτε καταπιεστικό και χειραγωγό που αποχαυνώνει και μουδιάζει... μυαλά, προσωπικότητες και συνειδήσεις.

Μα να μου φέρει ως επιχείρημα ότι είναι μάρτυς του ο Θεός και ότι ποτέ δε θα έκανε κάτι κακό, διότι πάνω απ’ όλα κρίνεται από το Θεό του;;; Να υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι καταχράστηκε στοιχεία της εταιρείας προς όφελός του, το όνομα του να είναι παντού, ο υπολογιστής του φουλ στην ενοχή και αυτός να μου λέει με ύφος υπεροπτικό και πράο συνάμα ότι δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο διότι είναι βαθειά θρησκευόμενος και δεν του το επιτρέπει ο Θεός του;;;

Κούναγε το κεφάλι μασουλώντας ο Α. και είχε μια έκφραση έκπληξης και αηδίας μαζί (όχι για το κοψίδι, αυτό μια χαρά ήταν) μέχρι το επεισόδιο «Βαβέλ», όπου πήγε να του φύγει το κρασί από τη μύτη. Συνέχιζα εγώ απτόητη…

Δε σου είπα και το καλύτερο. Πάνω που ανακαλύπτουμε τη διαπλοκή, φωνάζω τον R. (Δ/ντη ΙΤ) και την S. (ΗR) για να συζητήσουμε τι και πως… Μου λέει ο ένας ότι ο εν λόγω «πιστός» ζήτησε μόλις χθες άδεια διότι έχει πρόβλημα με τη μέση του. Πετάγεται η άλλη και λέει ότι της έστειλε μήνυμα για 6 μέρες άδεια, διότι πρέπει να κάνει ψυχοθεραπεία. Ώπα, σκέφτομαι, κι άλλη ατασθαλία. Κάποιος κάτι του σφύριξε, πανικοβλήθηκε ο νέος και άλλα λέει εδώ και άλλα εκεί. Επειδή όμως καμιά φορά τα χρυσά μου μπερδεύονται στα Γαλλικά (διότι καλώς ή κακώς, Αραβικά είναι η μητρική τους γλώσσα) επιμένω για να καταλάβω. «Ρε παιδιά, να τα πάρουμε από την αρχή. Τι σου είπε εσένα και πότε;» «Πριν 2 μέρες, ότι έχει τη μέση του. Δεν είναι κάτι καινούργιο», να λέει ο ένας. «Εσένα καλή μου τι σου είπε χθες βράδυ;» «Ότι πρέπει να κάνει ψυχοθεραπεία!!!» Πετάγεται ο άλλος «Είσαι σίγουρη; Διότι καμιά φορά μπερδεύεται…» «Τι μπερδεύει ρε παιδιά, τις παθήσεις;;;» Η άλλη έκπληκτη «Μα, όχι μου είπε ψυχοθεραπεία!!!» και η παράνοια να συνεχίζεται… Εγώ να κοιτάω μια δεξιά μια αριστερά σαν να παρακολουθώ Nadal – Federer σε τελικό και ξαφνικά μου έρχεται η έκλαμψη (ρε λες να ήταν θεόσταλτη;;;) και ξεσπάω στα γέλια. Σαστίζουν και οι δύο και σταματούν να μιλάνε, κοιτώντας με πραγματικά σαν τρελή… «Φυσιοθεραπεία, ρε παιδιά!!! Μέση – Θεραπεία, χρειάζεται να κάνει ΦΥ-ΣΙ-Ο-ΘΕ-ΡΑ-ΠΕΙ-Α!» και άντε πάλι να κακαρίζω (οι έμπειροι ξέρουν τι σημαίνει να κακαρίζω εγώ)… Κακάριζε κι ο Α. τί να κάνει;

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ήταν και τόσο αστείο ή, τέλος πάντων, δεν είναι τόσο αστείο ώστε να το μοιράζομαι μαζί σας, αλλά δε βαριέσαι, το γέλιο που μου προκάλεσε εκείνη τη στιγμή ήταν βάλσαμο, πραγματική ψυχοθεραπεία!. Ότι χρειαζόταν για να αντέξω τις μέρες που ακολούθησαν και τις «ευχάριστες» εκπλήξεις που μου επεφύλασσαν… και έπεται συνέχεια…

Αλήθεια, τώρα που είπα φυσιοθεραπεία, τί να κάνει τώρα αυτό το ευάερο / ευήλιο αγόρι;;;